Η κυρία Νταλογούεϊ

[ 18 ] όλα αυτά την απορροφούσαν εντελώς · όλα αυτά · τα ταξί που περνούσαν · και δεν θα έλεγε για τον Πίτερ, δεν θα έλεγε για τον εαυτό της είµαι αυτό, είµαι εκείνο. Το µοναδικό της χάρισµα ήταν ότι καταλάβαινε τους αν- θρώπους σχεδόν από ένστικτο, σκέφτηκε συνεχίζοντας να περπατάει. Αν την έβαζες σ’ένα δωµάτιο µε κάποιον, η πλάτη της κυρτωνόταν σαν της γάτας · ή γουργούριζε. Το Ντεβον- σάιρ Χάουζ, τοΜπαθ Χάουζ, το κατάστηµα µε τα πορσελάνι- να εξωτικά πουλιά, όλα τα είχε δει φωταγωγηµένα κάποτε · και θυµήθηκε τη Σίλβια, τον Φρεντ, τη Σάλι Σίτον – αυτό το πλήθος των ανθρώπων · που χόρευαν όλη τη νύχτα · τα φορ- τηγάπου περνούσαν αγκοµαχώντας για ναπάνε στην αγορά · που διέσχιζαν µε τοαυτοκίνητο τοΠάρκο επιστρέφοντας στο σπίτι. Θυµήθηκε που κάποτε πέταξε ένα σελίνι στη Σερπε­ ντάιν, τη λιµνούλα του Χάιντ Παρκ. Αλλά όλοι είχαν αναµνή- σεις · εκείνηαγαπούσε αυτό, ό,τι είχε εδώ, τώρα, µπροστά της · τη χοντρή κυρία στο ταξί. Είχε καµία σηµασία λοιπόν, αναρω- τήθηκε, περπατώντας προς τηνοδόΜποντ, είχε σηµασίαπου, µοιραία, θα έπαυε να υπάρχει · που όλα αυτά πρέπει να συνε- χιστούν χωρίς αυτήν · πόσο της κακοφαινόταν αυτό · ή µήπως δεν ήταν ανακουφιστικό να πιστεύει ότι µε το θάνατο τελειώ- νουν τα πάντα; αλλά ότι µε κάποιον τρόπο στους δρόµους του Λονδίνου, στην παλίρροια των πραγµάτων, εδώ, εκεί, αυτή εξακολουθούσε να υπάρχει, οΠίτερ εξακολουθούσε να υπάρχει, ζούσαν ο ένας µέσα στον άλλον, αυτή ήταν κοµµάτι,