Κυνηγοί κεφαλών

Κ Υ Ν Η Γ Ο Ι Κ Ε Φ Α Λ Ω Ν 11 λέγειν, που ξέρει να ορίζει σωστά τον προσωπικό ρυθμό του. Όχι κάποιον που θα καεί μετά τα τρία τέσσερα χρόνια δουλειάς». Ο Τζερεμίας Λάντερ συγκατένευσε και ήπιε άλλη μια γου­ λιά νερό. Ήταν γύρω στους δεκαπέντε πόντους ψηλότερος από μέ­ να και τρία χρόνια μεγαλύτερος. Δηλαδή τριάντα οχτώ. Λίγο νέος για τη θέση. Και το ήξερε. Γι’ αυτό είχε βάψει τα μαλλιά του με διακριτικές γκρίζες ανταύγειες γύρω από τους κροτά­ φους. Το είχα ξαναδεί το κόλπο. Τα έχω ξαναδεί όλα. Δεν υπάρχει κόλπο που να μην έχω ξαναδεί. Έχω δει υποψηφίους που ιδρώνουν οι παλάμες τους να έρχονται για συνέντευξη με τριμμένη κιμωλία στη δεξιά τσέπη του σακακιού τους προκειμένου να μου δώσουν την πιο στεγνή και κατάλευκη χειραψία που μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Από το λαρύγγι του Λάντερ βγήκε ένα ξερό βήξιμο σαν κακάρισμα. Σημείωσα στο φύλλο αξιολόγησης: Δεν το βάζει εύκολα κά- τω. Προσανατολισμένος να βρίσκει λύσεις. «Ζείτε στο Όσλο, απ’ ό,τι βλέπω» είπα. Ένευσε καταφατικά. «Στο Σκέγιεν». «Και είστε παντρεμένος με…» Ξεφύλλισα το βιογραφικό του παίρνοντας το ελαφρώς εκνευρισμένο ύφος που κάνει τους υποψηφίους να νομίζουν πως περιμένω να αναλάβουν εκείνοι την πρωτοβουλία. «Με την Καμίλα. Είμαστε δέκα χρόνια παντρεμένοι. Δύο παιδιά. Σε ηλικία σχολείου». «Και πώς θα χαρακτηρίζατε τον γάμο σας;» ρώτησα χω­ ρίς να σηκώσω τα μάτια. Του άφησα δύο παρατεταμένα δευ­ τερόλεπτα, αλλά συνέχισα πριν προλάβει να συνέλθει αρκετά ώστε να απαντήσει. «Πιστεύετε ότι θα εξακολουθείτε να εί