Κυνηγοί κεφαλών

J O N E S B O 14 «Και η δική μου. Βλέπεις εκείνον τον πίνακα;» Έδειξα το Η Σάρα γδύνεται : ψηφιακή εκτύπωση σε βινύλιο, ύψος πά­ νω από δύο μέτρα, μια γυναίκα με πράσινη φούστα, τα χέρια της σταυρωμένα μπροστά, έτοιμη να τραβήξει ένα κόκκινο πουλόβερ για να το βγάλει πάνω από το κεφάλι της. «Δώρο από τη σύζυγό μου» είπα. «Ο καλλιτέχνης λέγεται Τζούλιαν Όπιε και η αξία του πίνακα είναι διακόσιες πενήντα χιλιάδες κορόνες. Έχεις στην κατοχή σου κανένα έργο τέχνης αντί­ στοιχης αξίας;» «Τυχαίνει να έχω». «Συγχαρητήρια. Φαίνεται η αξία του;» «Αν κάποιος είναι γνώστης, ναι». «Σωστά, όταν κάποιος είναι γνώστης, το καταλαβαίνει. Ο πίνακας που βλέπεις εδώ δεν είναι παρά μερικές γραμμές, το κεφάλι της γυναίκας είναι ένας κύκλος, ένα μηδενικό χωρίς πρόσωπο και ο χρωματισμός απλός χωρίς καμιά υφή. Επι­ πλέον, έχει δημιουργηθεί σε ηλεκτρονικό υπολογιστή και μπορούν να εκτυπωθούν εκατομμύρια αντίγραφα με το απλό πάτημα ενός πλήκτρου». «Αν είναι δυνατόν!» «Το μόνο –και κυριολεκτώ όταν λέω το μόνο– που κάνει αυτό τον πίνακα να αξίζει διακόσιες πενήντα χιλιάδες είναι το όνομα του καλλιτέχνη. Η φήμη ότι είναι καλός, το γεγονός ότι η αγορά τον θεωρεί αυθεντία. Δύσκολο να προσδιορίσεις τι είναι μια αυθεντία, αδύνατον να πεις με βεβαιότητα. Το ίδιο ισχύει και για τα κορυφαία στελέχη των επιχειρήσεων, Λάντερ». «Καταλαβαίνω. Η φήμη. Η αυτοπεποίθηση που αποπνέει ο διευθυντής». Σημείωσα: Καθόλου ανόητος . «Ακριβώς» συνέχισα. «Όλα εξαρτώνται από τη φήμη. Όχι