Κυνηγοί κεφαλών

J O N E S B O 12 στε παντρεμένος και ύστερα από έξι χρόνια, περνώντας τα δύο τρίτα της ημέρας σας στη δουλειά;» Σήκωσα τα μάτια και τον περιεργάστηκα. Η σαστισμένη έκφρασή του ήταν ακριβώς αυτή που περίμενα. Ήμουν αντι­ φατικός. Ισορροπημένη ζωή από τη μια. Πλήρης αφοσίωση στη δουλειά από την άλλη. Δεν κολλούσε. Πέρασαν τέσσερα δευτερόλεπτα μέχρι να μου απαντήσει. Που ήταν πάρα πολύ. «Θέλω να ελπίζω πως ναι» είπε. Σίγουρο, εξασκημένο χαμόγελο. Αλλά όχι αρκετά εξα­ σκημένο. Όχι για μένα, τουλάχιστον. Είχε στρέψει τα ίδια μου τα λόγια εναντίον μου, και θα το κατέγραφα στα υπέρ του εάν διέκρινα σκόπιμη ειρωνεία. Δυστυχώς, στην περί­ πτωσή του, είχε επιλέξει ασυναίσθητα να μιμηθεί κάποιον που προφανώς θεωρούσε ανώτερό του. Κακή εικόνα του εαυτού του, σημείωσα. Επίσης «ήλπιζε». Δεν ήξερε. Δεν ήταν μάντης να διαβάζει το μέλλον, δεν έδειξε να διαθέτει ίχνος από το βασικό προσόν κάθε επιτυχημένου γενικού διευθυντή: πρέπει να φαίνεται ότι είναι προικισμένοι με μα­ ντικές ικανότητες. Δεν αυτοσχεδιάζει. Δεν θα πιλοτάρει σε συνθήκες χάους. «Η σύζυγός σας εργάζεται;» «Ναι. Σε δικηγορικό γραφείο στο κέντρο της πόλης». «Εννέα με τέσσερις καθημερινά;» «Ναι». «Και ποιος μένει στο σπίτι αν αρρωστήσει κάποιο από τα παιδιά;» «Εκείνη. Ευτυχώς, όμως, ο Νίκλας και ο Άντερς πολύ σπάνια–» «Επομένως δεν έχετε οικιακή βοηθό ή κάποιο πρόσωπο που να μένει στο σπίτι κατά τη διάρκεια της ημέρας;»