Ξέχασέ με

Ξ Ε Χ Α Σ Ε Μ Ε 17 ποιον να το πω; Λιγότερο από μια δεκαετία αφότου τελείωσα το σχολείο, οι φίλες μου μοιράζονται τα κρεβάτια τους με ερα­ στές, όχι με μωρά. Η Έλλα ακόμη με κοιτάζει, αλλά σταδιακά το βλέμμα της θαμπώνει, όπως η πρωινή ομίχλη θολώνει ένα τοπίο. Τα βλέφα­ ρά της χαμηλώνουν μια φορά, δύο, ύστερα κλείνουν. Το πιπίλι­ σμα –πάντα πολύ άγριο στην αρχή, κι ύστερα ρυθμικό, πιο χαλαρό– επιβραδύνεται, μέχρι που περνάνε αρκετά λεπτά ανά­ μεσα στις γουλιές. Σταματά. Αποκοιμιέται. Σηκώνω το χέρι μου και πιέζω απαλά τον δείκτη μου στο στήθος μου, αποδεσμεύοντας τη θηλή μου από τα χείλια της Έλλας, κι ύστερα ξαναβάζω στη θέση του το σουτιέν θηλασμού. Το στόμα της Έλλας συνεχίζει να κινείται για λίγο, ύστερα την παίρνει ο ύπνος, τα χείλια της κοκαλώνουν σχηματίζοντας έναν τέλειο κύκλο. Θα ’πρεπε να τη βάλω στο κρεβάτι. Να εκμεταλλευτώ τον χρόνο, όσος κι αν είναι. Δέκα λεπτά; Μια ώρα; Απέχουμε πολύ από οποιαδήποτε ρουτίνα. Ρουτίνα . Το μότο της νέας μητέρας, το μοναδικό θέμα συζήτησης στους πρωινούς καφέδες μετά τη γέννα, στους οποίους η επισκέπτρια υγείας με πιέζει να πηγαί­ νω. Άρχισε να κοιμάται όλη νύχτα; Πρέπει να δοκιμάσεις το ελεγχόμενο κλάμα. Έχεις διαβάσει Τζίνα Φορντ; Γνέφω και χαμογελάω και λέω θα το δω , κι ύστερα πηγαί­ νω προς κάποια από τις άλλες νέες μητέρες. Κάποια διαφορε­ τική. Κάποια λιγότερο αυστηρή. Επειδή δεν με ενδιαφέρει η ρουτίνα. Δεν θέλω να αφήσω την Έλλα να κλαίει, ενώ εγώ κάθο­ μαι στον κάτω όροφο και ποστάρω στο Facebook για τον «γονεϊκό εφιάλτη» που ζω! Είναι οδυνηρό να κλαις για μια μάνα που δεν θα γυρίσει. Η Έλλα δεν χρειάζεται να το μάθει αυτό από τώρα. Αναδεύεται στον ύπνο της και ο αιώνιος κόμπος στον λαιμό