Ξέχασέ με

C L A R E M A C K I N T O S H 14 νέοι, ακόμη τόσο ζωντανοί, που ο θάνατος ήταν κάτι που συ- νέβαινε σε άλλους. «Ποιος λες να πεθάνει πρώτος;» είπες ένα βράδυ όταν το κρασί είχε τελειώσει και ήμασταν ξαπλωμένοι δίπλα στην ηλε- κτρική φωτιά στο διαμέρισμα που νοίκιαζα στο Μπάλαμ. To χέρι σου που χάιδευε αφηρημένα το μπούτι μου μαλάκωσε τα λόγια σου. Απάντησα αμέσως. «Εσύ φυσικά». Μου πέταξες στο κεφάλι ένα μαξιλάρι. Ήμασταν μαζί έναν μήνα, απολαμβάναμε ο ένας το σώμα του άλλου, μιλούσαμε για το μέλλον σαν να ανήκε σε κάποιον άλλον. Χωρίς δέσμευση, χωρίς υποσχέσεις – μόνο δυνατότητες. «Οι γυναίκες ζούνε περισσότερο». Χαμογέλασα. «Είναι γνωστό. Θέμα γενετικής. Επιβίωση του ικανότερου. Οι άντρες δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους». Σοβάρεψες. Έπιασες το πρόσωπό μου με τα χέρια σου και με ανάγκασες να σε κοιτάξω. Τα μάτια σου ήταν μαύρα στο ημίφως, οι πυρωμένες μπάρες αντανακλούσαν στις κόρες σου. «Αλήθεια είναι». Έκανα να σε φιλήσω, αλλά τα δάχτυλά σου με κράτησαν ακίνητη· με πίεσες στο πιγούνι καθώς ο αντίχειράς σου έσπρω- χνε το κόκαλο. «Δεν ξέρω τι θα έκανα αν πάθαινες κάτι». Μια φευγαλέα ανατριχίλα παρά τη δυνατή ζέστη από τη φωτιά. Βήματα στον τάφο μου. «Σταμάτα». «Θα πέθαινα κι εγώ» επέμεινες. Τότε έβαλα ένα τέλος στα νεανικά σου δράματα, άπλωσα το χέρι για να διώξω το δικό σου και να ελευθερώσω το πι- γούνι μου. Έπλεξα τα δάχτυλά μου με τα δικά σου ώστε να μη σε πληγώσει η απόρριψη. Σε φίλησα, απαλά στην αρχή,