Ξέχασέ με

Ξ Ε Χ Α Σ Ε Μ Ε 27 ΜΜΕ, κάτω τα χέρια από τον χώρο της αυτοχειρίας, ζητάει ιερέας , ο αθέλητα ειρωνικός τίτλος της Guardian . «Ήξερες» ψιθυρίζω, γνωρίζοντας ότι το να μιλάω φωναχτά δεν είναι πράξη λογικού ανθρώπου, όμως δεν μπορώ να κρατη­ θώ ούτε δευτερόλεπτο πια. «Ήξερες πόσο πονούσε, αλλά παρ’ όλα αυτά το έκανες». Έπρεπε να είχα ακούσει τον Μαρκ και να είχα κανονίσει κάτι για σήμερα. Κάτι να με αποσπάσει. Θα μπορούσα να είχα πάρει τη Λώρα. Να φάμε. Να πάμε για ψώνια. Οτιδήποτε, αρκεί να μη σέρνομαι μελαγχολική μες στο σπίτι, να συλλογί­ ζομαι τα παλιά, να σκέφτομαι εμμονικά την επέτειο του θα­ νάτου της μαμάς. Δεν υπάρχει λόγος η σημερινή μέρα να είναι πιο δύσκολη από κάποια άλλη. Η μητέρα μου δεν είναι πιο νεκρή σήμερα απ’ ό,τι ήταν χθες. Δεν είναι πιο νεκρή απ’ ό,τι θα είναι αύριο. Παρ’ όλα αυτά... Παίρνω βαθιά ανάσα, προσπαθώ να συνέλθω. Αφήνω το πο­ τήρι μου στον νεροχύτη και κάνω δυνατά τς, τς, τς, λες και μια επίπληξη στον εαυτό μου θα έκανε κάποια διαφορά. Θα πάω την Έλλα στο πάρκο. Μπορούμε να πάμε από τον πιο μακρινό δρόμο για να περάσει η ώρα, στον γυρισμό να πάρουμε κάτι για βραδινό και, πριν το καταλάβω, ο Μαρκ θα έχει γυρίσει σπίτι και η σημερινή μέρα θα έχει σχεδόν τελειώσει. Αυτή η ξαφνική αποφασιστικότητα είναι ένα γνωστό τέχνασμα, αλλά πιάνει. Ο πόνος στην καρδιά μου μετριάζεται και η πίεση πίσω από τα μάτια μου εξαφανίζεται. Προσποιήσου μέχρι να τα καταφέρεις , λέει πάντα η Λώρα. Να ντύνεσαι για τη δουλειά που θέλεις, όχι για τη δουλειά που έχεις , άλλο αγαπημένο. Εννοεί στον εργασιακό χώρο (θα έπρε­ πε να αφουγκραστείς πολύ προσεκτικά για να καταλάβεις ότι η προφορά ιδιωτικού σχολείου που έχει είναι φτιαχτή, όχι δική