Ξέχασέ με

Ξ Ε Χ Α Σ Ε Μ Ε 21 μπορούσα να βρω τα κατάλληλα λόγια, μου είπε για τα στάδια του πένθους –άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, απο­ δοχή– και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα περάσει καν το πρώτο στάδιο. Είχαμε κάνει τέσσερις συνεδρίες όταν ο Μαρκ πήρε βαθιά ανάσα και μου είπε ότι δεν μπορούσε να με βλέπει πια, και τότε τον ρώτησα αν έφταιγα εγώ αλλά εκείνος απάντησε ότι υπήρχε σύγκρουση συμφερόντων και ότι ήταν τρομερά αντιεπαγγελμα­ τικό αλλά μήπως θα ήθελα να φάμε μαζί κάποιο βράδυ; Ήταν μεγαλύτερος από μένα –πιο κοντά στην ηλικία της μαμάς μου παρά τη δική μου– με μια αυτοπεποίθηση που ερ­ χόταν σε αντίθεση με τη νευρικότητα που έβλεπα τώρα να κα­ ραδοκεί κάτω από την επιφάνεια. Δεν δίστασα. «Πολύ θα το ’θελα». Εκ των υστέρων είπε ότι είχε νιώσει περισσότερο ενοχές που διέκοψε τις συνεδρίες μου παρά για το ηθικό ζήτημα του να βγαίνει με μια ασθενή. Πρώην ασθενή, επισήμανα. Ακόμη νιώθει άβολα. Οι άνθρωποι γνωρίζονται σε όλων των ειδών τα μέρη, του θυμίζω. Οι γονείς μου γνωρίστηκαν σε ένα κλαμπ στο Λονδίνο. Οι δικοί του στα κατεψυγμένα του Marks & Spencer. Και εμείς σε ένα διαμέρισμα στον έβδομο όροφο στο Πάτνεϊ, σε μια αίθουσα συμβουλευτικής με δερμάτινες καρέκλες, μαλακά μάλλινα ριχτάρια, και μια ταμπέλα στην πόρτα που ανέγραφε ΜΑΡΚ ΧΕΜΙΝΓΚΣ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ. ΜΟΝΟ ΜΕ ΡΑ­ ΝΤΕΒΟΥ. «Αν είσαι σίγουρη... Δώσε στην Έλλα-μπέλα ένα φιλί από μένα». «Γεια». Το έκλεισα πρώτη και ξέρω ότι έχει το ακουστικό κολλημένο στα χείλια του, όπως κάνει όταν είναι βυθισμένος στις σκέψεις του. Θα είχε βγει έξω να κάνει το τηλεφώνημα, εγκαταλείποντας την ιδέα του καφέ, της δικτύωσης ή ό,τι κά