Ξέχασέ με

C L A R E M A C K I N T O S H 20 τον εαυτό μου, να μην εκφράζω τον κυνισμό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της θλίψης μου. Κανείς άλλος δεν αμφιβάλ­ λει. Κανείς άλλος δεν ανησυχεί. Αλλά και πάλι, ίσως κανείς να μην ήξερε τους γονείς μου όπως εγώ. Χτυπάει το τηλέφωνο. Βγαίνει ο τηλεφωνητής, αλλά δεν αφή­ νουν μήνυμα. Αμέσως νιώθω το κινητό να δονείται στην τσέπη μου και ξέρω πριν καν κοιτάξω ότι είναι ο Μαρκ. «Μη μου πεις ότι είσαι κάτω από ένα μωρό που κοιμάται». «Πώς το μάντεψες;» «Τι κάνει;» «Τρώει κάθε μισή ώρα. Όλο προσπαθώ να ξεκινήσω μαγεί­ ρεμα, αλλά δεν το καταφέρνω». «Άσ’ το – θα το κάνω εγώ όταν θα γυρίσω. Πώς είσαι;» Μια ανεπαίσθητη αλλαγή τόνου που κανείς άλλος δεν θα πρόσεχε. Ένα υπόρρητο νόημα. Πώς είσαι σήμερα ειδικά; «Καλά είμαι». «Μπορώ να έρθω σπίτι–» «Μια χαρά είμαι. Αλήθεια». Δεν θα του άρεσε καθόλου να φύγει από το μάθημα στα μισά. Συλλέγει προσόντα όπως άλλοι συλλέγουν σουβέρ ή ξένα νομίσματα· έχει πλέον τόσους πολλούς τίτλους που δεν χωράνε πλάι στο όνομά του. Κάθε τόσο τυπώνει καινούργιες επαγγελ­ ματικές κάρτες και τα λιγότερο σημαντικά προσόντα βγαίνουν από τα περιθώριά της, πέφτουν στη λήθη. Το σημερινό μάθημα είναι η Αξία της Ενσυναίσθησης στη Σχέση Πελάτη-Συμβούλου. Δεν το χρειάζεται. Η ενσυναίσθησή του ήταν εμφανής από την πρώτη στιγμή που πέρασα το κατώφλι του. Με άφησε να κλάψω. Μου έδωσε ένα κουτί χαρτομάντιλα και μου είπε να πάρω τον χρόνο μου. Να ξεκινήσω όταν θα ήμουν έτοιμη, όχι πριν. Και όταν σταμάτησα το κλάμα αλλά ακόμη δεν