Ξέχασέ με

Ξ Ε Χ Α Σ Ε Μ Ε 19 Μπίτσι Χεντ, όπου πάρκαρε στο πάρκινγκ, άφησε την πόρτα ξεκλείδωτη και προχώρησε προς την άκρη του γκρεμού. Στον δρόμο μάζευε πέτρες για να βαρύνει. Έπειτα, όταν η παλίρροια έφτασε στο πιο υψηλό σημείο, έπεσε από τον γκρεμό. Εφτά μήνες αργότερα, κυριευμένη από τη θλίψη, η μητέρα μου τον ακολούθησε, με τόσο τρομακτική ακρίβεια που η τοπι­ κή εφημερίδα την περιέγραψε ως «πανομοιότυπη αυτοκτονία». Ξέρω όλα αυτά τα γεγονότα επειδή σε δύο διαφορετικές περιστάσεις άκουσα τον ιατροδικαστή να μας τα αναλύει βήμα βήμα. Καθόμουν με τον θείο Μπίλι και ακούγαμε την ήπια αλλά επώδυνα λεπτομερή αφήγηση για τις δύο αποτυχημένες απο­ στολές ακτοπλοϊκής διάσωσης. Εγώ είχα στυλώσει το βλέμμα στα πόδια μου ενώ οι ειδικοί μάς έδιναν πληροφορίες για τις παλίρροιες, τα ποσοστά επιβίωσης, τα στατιστικά θανάτου. Και όταν ο ιατροδικαστής ανακοίνωσε την ετυμηγορία της αυτοκτο­ νίας, έκλεισα τα μάτια. Οι γονείς μου πέθαναν με διαφορά εφτά μηνών, αλλά λόγω της σύνδεσης των θανάτων οι ανακρίσεις έγιναν την ίδια εβδο­ μάδα. Έμαθα πολλά πράγματα εκείνες τις δύο μέρες, αλλά όχι και το μοναδικό πράγμα που είχε σημασία. Γιατί το έκαναν. Αν υποθέσουμε ότι όντως το έκαναν. Τα στοιχεία είναι αναμφισβήτητα. Μόνο που οι γονείς μου δεν είχαν αυτοκτονικές τάσεις. Δεν είχαν κατάθλιψη, άγχος, φόβους. Ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι στον κόσμο που θα περί­ μενες να εγκαταλείψουν τη ζωή. «Οι ψυχικές ασθένειες δεν φαίνονται πάντα» λέει ο Μαρκ, όταν θίγω το θέμα, και η φωνή του δεν προδίδει καμία ανησυχία που η συζήτηση για άλλη μια φορά καταλήγει σ’ αυτό. «Οι πιο ικανοί, οι πιο καλοδιάθετοι άνθρωποι μπορεί να έχουν κατάθλιψη». Τον τελευταίο χρόνο έμαθα να κρατάω τις θεωρίες μου για