Ξέχασέ με

C L A R E M A C K I N T O S H 18 μου μεγαλώνει. Όταν είναι ξύπνια, η Έλλα είναι η κόρη μου. Όταν οι φίλοι επισημαίνουν τις ομοιότητές της μαζί μου ή πόσο μοιάζει με τον Μαρκ, δεν το βλέπω. Κοιτάζω την Έλλα και απλώς βλέπω την Έλλα. Αλλά όταν κοιμάται... όταν κοιμάται βλέπω τη μητέρα μου. Κάτω από τα μωρουδίστικα στρουμπου­ λά μαγουλάκια κρύβεται ένα πρόσωπο σε σχήμα καρδιάς, και τα μαλλιά στην κορυφή του μετώπου τους είναι τόσο ίδια που ξέρω ότι στο μέλλον η κόρη μου θα περνάει ώρες μπροστά στον καθρέφτη προσπαθώντας να δαμάσει εκείνη την ελάχιστη τού­ φα που φύεται διαφορετικά από τις υπόλοιπες. Άραγε ονειρεύονται τα μωρά; Τι μπορεί να ονειρεύονται με τόσο μικρή εμπειρία από τον κόσμο; Ζηλεύω την Έλλα για τον ύπνο της, όχι μόνο επειδή είμαι κουρασμένη όπως δεν περίμενα ποτέ προτού αποκτήσω παιδί, αλλά επειδή ο δικός μου ύπνος, όταν έρχεται, συνοδεύεται από εφιάλτες. Τα όνειρά μου μου δείχνουν πράγματα που είναι αδύνατον να ξέρω. Εικασίες από τις αναφορές της αστυνομίας και του ιατροδικαστή. Βλέπω τους γονείς μου, με τα πρόσωπά τους πρησμένα και παραμορφωμέ­ να από το νερό. Βλέπω τον φόβο στα πρόσωπά τους καθώς πέφτουν από τα βράχια. Ακούω τα ουρλιαχτά τους. Μερικές φορές το υποσυνείδητό μου μου δείχνει επιείκεια. Δεν βλέπω πάντα τους γονείς μου να πέφτουν· μερικές φορές τους βλέπω να πετάνε. Τους βλέπω να βρίσκονται στο κενό, να απλώνουν τα χέρια τους και να βουτάνε πάνω από μια καταγάλανη θάλασσα που πιτσιλάει αφρό στα γελαστά τους πρόσωπα. Τότε ξυπνάω ήρεμη, με ένα χαμόγελο μέχρι που ανοίγω τα μάτια και συνειδητοποιώ ότι όλα είναι όπως όταν τα έκλεισα. Πριν από δεκαεννιά μήνες, ο πατέρας μου πήρε ένα αυτοκί­ νητο –το πιο καινούργιο και πιο ακριβό– από το προαύλιο της επιχείρησής του. Οδήγησε δέκα λεπτά από το Ίστμπορν ως το