01 | Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2021, Περιοχή Β. Όλγας, 11 π.μ. Τεντώνεται όσο περισσότερο μπορεί. Είναι μία μικροκαμωμένη γυναίκα, που το βάρος στο στήθος της είναι από εκείνα που δεν σηκώνονται εύκολα. Σε όλο της το πρόσωπο έχει σκαλώσει πίκρα. Τεντώνεται για να φτάσει στο σημείο του τοίχου όπου θα βάλει το ποτήρι. Αν το τοποθετήσεις στο σωστό ύψος, αν μπορέσεις να κάνεις ησυχία και κρατήσεις την ανάσα σου κι αν ακουμπήσεις σωστά το αυτί σου στον πάτο του ποτηριού, θα ακούσεις πεντακάθαρα τι συμβαίνει στο διπλανό δωμάτιο. Ακούει… Ίσως ένας βαθύς αναστεναγμός, αλλά δεν είναι σίγουρη. Ησυχία… Σέρνεται μία καρέκλα. Κάθισμα βαρύ. Ίσως μπουκάλι που ανοίγει. Υγρό που χύνεται σε γυάλινο περιέκτη. Ησυχία. Σε λίγο κάτι σαν να γουργουρίζει. Νερό που κοχλάζει; Όσο θυμάται τον εαυτό της δούλευε. Όταν ήταν μικρή, την έπαιρνε η μητέρα της στη δουλειά μαζί της. Κάθε μέρα. Δεν είχε πού να την αφήσει. Ο πατέρας ήταν στη δική του δουλειά. Ή κοιμόταν. Αυτά το καλοκαίρι. Τον χειμώνα, που τα σχολεία ήταν ανοιχτά, κάποιες φορές την έπαιρνε μαζί της, κάποιες άλλες όχι. Τις πιο πολλές φορές την είχε μαζί της, αφού η δουλειά της ήταν πολύ μακριά από το σχολείο και δεν υπήρχε τρόπος να γυρίζει εγκαίρως για να την παίρνει στο σχόλασμα. Ο πατέρας ήταν στη δική του δουλειά. Δεν μπορούσε να την πάρει από το σχολείο. Τότε τα σχολεία λειτουργούσαν τη μία εβδομάδα πρωί και
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=