Κρίση ταυτότητας

Κ Ρ Ι Σ Η Τ Α Υ Τ Ο Τ Η Τ Α Σ 19 νω ένα κουτάκι καραμέλες –ευγενική προσφορά του λογοτεχνικού ξενοδοχείου– και με την μπίρα απ’ τη μια και τα ζαχαρωτά με γεύση μπανάνας απ’ την άλλη, αρχίζω ήδη να νιώθω λιγότερο κομμάτι ενός βιβλίου και περισσότερο εγώ. Αρχίζω να βλέπω οράματα. Το συνειδητοποιώ. Περάστε, πε- ράστε, κύριε Πάρσιφαλ. Σαν στο σπίτι σας, προσπαθήστε μόνο να συντομεύετε και γρατζουνίστε με όσο πρέπει, δεν είμαστε και για βαθιές κοψιές τώρα. Αν κοιτάξετε προσεκτικά θα δείτε την άμαξα της Αγίας Πομπής * να καταφτάνει στα μέρη μας, καθώς τραμπαλίζεται με τις ρόδες να κολλάν στη λάσπη, γεμάτη μελαγ- χολία κι άγρυπνες ψυχές. Μπορεί και να συναντηθείτε. Μπορεί και να μην ενοχληθείτε. Μπορεί και να ανήκετε στο ίδιο παραμύ- θι εσείς κι αυτή. Ποιον προσπαθώ να κοροϊδέψω; Θέλω να μπεις από τούτη την πόρτα και να μου πεις, εντάξει, σκότωσέ με, δεν πειράζει. Ό,τι δικαιολογία και να χρησιμοποιήσεις, θα στέκει. Ακόμα κι αν μου πεις ότι σε είχαν απαγάγει εξωγήινοι και γι’ αυτό δεν μπορούσες να απαντήσεις στα τηλεφωνήματά μου ή να έρθεις σήμερα σ’ αυτό το ραντεβού. Μα βέβαια, πώς και δεν το σκέ- φτηκα νωρίτερα, οι εξωγήινοι, ναι, γαμώτο, μα να μη μου κόβει. Και με το που θα σ’ έβλεπα να ’ρχεσαι, θα σου ’λεγα: «Εντάξει, φίλα με και σώπα». Τρόπος ζωής, να ξοδεύεις χωρίς να ξέρεις, ασφάλεια, η γιορτή που κάποιοι μπορούν ν’ ακούσουν απ’ την κουζίνα: η ίδια παλιά ιστορία όπως πάντα, εκείνη του αριστερόχειρα σκοπευτή του * Santa Compaña: βαθιά ριζωμένος θρύλος στις βορειοδυτικές αγροτικές περι- οχές της ιβηρικής χερσονήσου – στη Γαλικία, την Αστούριας και τη Βόρεια Πορτογαλία. Αφορά μια πομπή από χωρικούς που υποδύονται τις ψυχές των νεκρών και περιπλανιούνται στα στενά των χωριών τα μεσάνυχτα φορώντας λευκούς μανδύες με κουκούλες.