Κρίση ταυτότητας

C A R L O S Z A N O N 16 ʹ απευθυνόμενο στον άντρα της, έναν τύπο απ’ το Σανταντέρ εξαρ- τημένο απ’ το Frenandol * σε σκόνη και απ’ την παλιά Babelia ** πριν ακόμη γίνει παλιά, περήφανο αναγνώστη της σκληρής έκδο- σης με μαλακό εξώφυλλο. Πόσο μακρύς ο δρόμος από την ανύπαρκτη επιθυμία, το ξέ- σπασμα και το «Να πηγαίνω καλύτερα». Ναι, καλύτερα να πηγαίνεις. Επείγουσα ανάγκη φυγής. Φεύγει γιατί σήμερα δεν έπρεπε να είναι αυτή εδώ, παρά Η Ζόμπι Φιλενάδα Μου. Αυτή που δεν απαντάει, αυτή που πέθαινε από έρωτα πριν από δύο μόλις εβδομάδες, αυτή που έγινε καπνός. Σπουδαίος ντετέκτιβ είσαι, δεν χάνεις μόνο τους ψεύτικους νεκρούς ή τους πελάτες με εκκρεμείς φακέλους, αλλά και την υποτιθέμενη γυ- ναίκα της ζωής σου. «Δεν κουράζεσαι να ζεις έτσι τη ζωή σου;» με ρώτησε η άθλια συγγραφέας. «Τι πάει να πει “έτσι”;» «Μες στην αδιαφορία. Λες και δεν σε νοιάζει τίποτα. Σαν υποψήφιος αυτόχειρας». «Είναι αργά και θα σε περιμένουν». «Δεν κουράζεσαι να ζεις σαν υποψήφιος αυτόχειρας;» είπε με ύφος επικριτικό η ηρωίδα, η Λεονόρ Θουρίτα, στον τραγικά βυ- ρωνικό εραστή της στη σελίδα 65 του μελλοντικού επαρχιώτικου αστυνομικού μυθιστορήματος που μέλλει ακόμη να γραφτεί. Φτωχή γυναίκα εκείνη, φτωχός ανόητος εγώ. Έξω, αυτοκίνητα που μουγκρίζουν χαράματα στην Γκραν Βία της Μαδρίτης, μικρά και γρήγορα κτίρια που βήχουν απ’ τις σπα- * Παυσίπονο σκεύασμα. ** Ένθετο περιοδικό της εφημερίδας El País , με πολιτιστικά θέματα.