Κρίση ταυτότητας

C A R L O S Z A N O N 26 ʹ δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες. Δεν μου χρεώνει τις ρακές, για να πουν μετά πως δεν υπάρχουν γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα σε αδελφές κοινότητες. Σέρνω το ταλαίπωρο κορμί μου μέχρι την Ατότσα. Στα βάθη της ανώμαλης ύπαρξης μου ελπίζω ακόμη να τη δω στον σταθμό, στον πρώτο όροφο ή ανάμεσα στις χιλιάδες χελώνες αυτής της παράλογης λίμνης. Αυτό ή έστω ένα μήνυμα στο κινητό ή ένα αεροπλάνο που να σκίζει αυτούς τους τόσο γα- λάζιους μαδριλένιους ουρανούς χαράζοντας μια φράση που να μου δίνει ελπίδα. Η πραγματικότητα όμως ακολουθεί το σενάριο και δεν συμβαίνει τίποτε απ’ αυτά. Οι ταξιδιώτες επιβιβάζονται ήδη στο τρένο μεγάλης ταχύτη- τας. Βρίσκω τη θέση μου κι αφήνομαι να σωριαστώ. Παράθυρο. Ξεκινάμε. Μας λένε πως θα παίξουν μια ταινία με θέμα ερωτικό, με καρκίνο και σωτηρία. Δίπλα μου ένας κουστουμαρισμένος με γραβάτα κοιτάζει λοξά τις πορφυρές κηλίδες στο πουκάμισό μου. Τον αγνοώ ενόσω βάζω τα ακουστικά μου και ψάχνω στο κινητό μου τίποτα δωρεάν «Μεγάλες Επιτυχίες» που να περιέχουν τις λιγότερες δυνατές νάρκες κατά προσωπικού. Το κορμί μου έχει αρχίσει να με πονάει ήδη και διαλέγω ένα τραγούδι του Αζνα- βούρ. Έχω επίγνωση πως ο Αζναβούρ δεν αποτελεί καλή επιλογή γιατί συχνά συναντάει πρώην ερωμένες σε κάθε γωνιά και τις ρωτάει αν ήταν ευτυχισμένες τα τελευταία είκοσι χρόνια. Με λίγη προσπάθεια, όμως, τα γαλλικά μου μπορούν να γίνουν όσο κακά θέλω.