Κρίση ταυτότητας

C A R L O S Z A N O N 24 ʹ –ε… τον Ντίξι;»–, γιατί είναι από πίσω μου. Ο ένας ρωτάει τον άλλο πότε φεύγω. Μία ώρα μού μένει. Μπορούν να μείνουν ήσυ- χοι: ο σταθμός της Ατότσα απέχει μόλις δεκαπέντε λεπτά. «Δεν σε θέλουμε εδώ πέρα» λέει ο Πίξι. «Το κατάλαβες; Κόφ’ το, αλλιώς το σημερινό δεν θα ’ναι τίποτα σε σχέση μ’ αυτά που θα πάθεις. Σε προειδοποιήσαμε με κάθε δυνατό τρό- πο. Με πιάνεις; Δεν θα την ξαναδείς. Τα ξέρουμε όλα. Δεν υπάρ- χει γραμμή ή μήνυμα που να μην ακούμε ή να μη διαβάζουμε. Το κατάλαβες;» Γνέφω καταφατικά με το κεφάλι, ενώ με καθίζουν στο πάτωμα του μπάνιου και νιώθω τον κώλο μου να βρέχεται. Είναι ταπεινω- τικό, αλλά τουλάχιστον πρόκειται για μια αίσθηση που έρχεται απέξω. Είμαι ο πολίτης που κανένας δεν σημαδεύει με τη φωτο- γραφική του μηχανή τη στιγμή που γίνεται ήρωας. Ο Μπράντο που τρώει το ξύλο της αρκούδας και ο παραγωγός τον κόβει στο μο- ντάζ της ταινίας. Ένα τέλειο κροκετάκι από αίμα και πριονίδι. «Είσαι σίγουρος πως μας κατάλαβες, Καταλανέ;» «Eu entendo perfectamente…» * Είναι που πιστεύω ότι πρέπει να χτίσουμε μια χώρα διαφορε- τική και πολύγλωσση από τώρα κιόλας. «Τι μου γαβγίζεις, δεν καταλαβαίνω». «Άρα ούτε λόγος να συμφωνήσουμε για κείνο το δημοψήφι- σμα». Μια ανάποδη στα μούτρα, σε στιλ Ανακλέτο ** , απ’ τον Ντίξι και φεύγουν. Από πείρα ξέρω ότι τον καλό δεν τον σκοτώσουν ποτέ απ’ τις πρώτες σκηνές στις ταινίες. Μια ωραία απάντηση απ’ την πλευρά του την κατάλληλη στιγμή κάνει το σίριαλ να τραβάει, αλλιώς πού θα χωρούσε ο Μοριάρτι. * «Σας κατάλαβα μια χαρά». ** Γκαφατζής ήρωας ισπανικής σειράς κόμικ.