Κρίση ταυτότητας

Κ Ρ Ι Σ Η Τ Α Υ Τ Ο Τ Η Τ Α Σ 23 σαν με τις γροθιές τους την πόρτα, προσπαθώντας να λυγίσουν αυτόν τον σύρτη που ποτέ –ούτε μικρός ούτε και τώρα– δεν μπαίνω στον κόπο να χρησιμοποιήσω, ποιος ξέρει αν από ακίν- δυνη αντιδραστικότητα, όπως είναι εν τέλει κάθε μορφή αντιδρα- στικότητας που κραδαίνει κανείς σαν ξίφος στην εφηβεία του. Οι τύποι δεν λένε να μ’ αφήσουν, γαμώτο, και μου έρχεται ο πρώτος εμετός με τη μυρωδιά απ’ τα κάτουρα, κι αυτό που έχεις στην πλάτη σου, Καρβάλιο, είναι ένα παπούτσι μάρκας Pikolino –χω- ρίς κορδόνια, αυτά τα πόδια δεν έχουν ιδέα από στιλ– που σε χρησιμοποιεί σαν έμβολο. Φωνάζουν, αλλά δεν ξέρεις τι λένε. Κρίμα για όλο αυτό το πριονίδι της πρωτεύουσας που πρέπει να έχει κολλήσει στο φρεσκοσιδερωμένο σου παντελόνι μες στην τουαλέτα του Ξενοδοχείου των Γραμμάτων όπου χτες –πόσο μα- κρινό ήδη– συνέβη ό,τι συνέβη με τη Ζιλιέτ Μπινός και μια άλλη νύχτα –τόσο παράξενη κι ακόμα πιο μακρινή– δείπνησες ζωντα- νός, τυρί και φιλιά μ’ εκείνη τη γυναίκα που τώρα σου λένε να την αφήσεις ήσυχη. Με τραβάνε απ’ τα μαλλιά προς τα πίσω για να με βγάλουν απ’ τη λεκάνη και να τσεκάρουν αν έμαθα καλά το μάθημά μου. Ο τύπος –ας πούμε ότι τον λένε Πίξι– που με κρατάει απ’ τα ταλαίπωρα μαλλιά μου ψάχνει στις τσέπες μου μέχρι που βρίσκει τελικά το εισιτήριο της ΑVE * . Έχει μια έκφραση σχεδόν χαραγμέ- νη από ένα νυστέρι που έβαλε τα δυνατά του να κάνει αυτήν τη γουρουνόφατσα να μοιάζει με σωματοφύλακα παλαιάς κοπής, από κείνους που δεν είχαν καταφέρει ν’ αποφύγουν πυροβολώ- ντας την Τζάκι να σκοτώσουμε τον Τζακ. Ξανθοκόκκινος, με μικρά μάτια, πολύ κοντά το ένα στο άλλο, κι ένα στόμα που πολύ θα μου άρεσε να τσάκιζα με μια αμερικάνικη γροθιά. Ξανθό γενάκι κάτω απ’ το κάτω του χείλος. Δεν καταφέρνω να δω τον σύντροφό του * Alta Velocidad Española: το γρήγορο τρένο της Ισπανίας.