Κρατάς μυστικό; (Οδός Τρόμου)

9 1 Τρέχω μες στη λάσπη, στο όνειρό μου, με το λευκό μου νυχτικό να ανεμίζει. Ακούω το σπλατ σπλατ σπλατ των γυ- μνών μου ποδιών καθώς χτυπούν στο μαλακό, υγρό χώμα. Τρέχω μέσα σε λακκούβες με κρύο λασπόνερο, νιώθω το κρύο, παρόλο που ξέρω καλά ότι ονειρεύομαι. Ξέρω πως οι ψίθυροι που ακούω είναι τα φύλλα στα δέντρα, που ριγούν στον δυνατό, ζεστό άνεμο. Νιώθω τον άνεμο στο πρόσωπό μου, ακούω τους ψιθύ- ρους ολόγυρα, πίσω από το σπλατ σπλατ των γυμνών μου ποδιών, που τινάζουν ψηλά τη λάσπη, την πετούν σαν κύματα που σκάνε δεξιά κι αριστερά μου. Βλέπω το μισοφέγγαρο στον πορφυρό ουρανό πάνω από το αχνοφέγγισμα των δέντρων. Μοιάζει με πονηρό χαμό- γελο, μου θυμίζει το ασημένιο μενταγιόν σε σχήμα φεγγα- ριού που κρέμεται στην αλυσίδα γύρω από τον λαιμό μου. Φαντάζει τόσο κοντά το φεγγάρι στο όνειρό μου· θα μπορούσα, λες, να απλώσω το χέρι, να το τυλίξω γύρω του. Δεν μπορώ όμως να σταθώ, να πιάσω το φεγγάρι. Με κυ- νηγούν. Και ξέρω πως, αν γυρίσω, θα τον δω. Και παρόλο που το ξέρω, δεν κρατιέμαι και γυρνώ. Πο- τέ δεν έχω τον έλεγχο στα όνειρά μου. Δεν μπορώ να κάνω αυτό που θα ήθελα να κάνω.