Κορίτσι

Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ι 21 της προς την αδελφή Κατρίν, που είναι απορροφη- μένη σε μια νέα ζωή που προσπαθεί να έρθει στον κόσμο, «έλα, σπρώξε, έλα, αναπνοή», φου, φου, πάμε πάλι, συνεχίζουμε, να και οι ώμοι, πόσα παι- διά έχει γεννήσει με τα λόγια; Η γέννηση είναι κοντά, ο πατέρας σου κρατά την ανάσα του όσο περιμένει αυτό που δεν έχει ακόμη γεννηθεί, ξαφ- νικά χάνει την πίστη του, σφίγγεται, του κόβεται η ανάσα σαν να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. «Τι είναι;» ρωτά η μητέρα σου ανάμεσα σε δυο ανάσες, δεν ξέρουμε ακόμη, άλλη μια τελευταία σπρωξιά, δεν είναι και όλα ρόδινα, κι όμως να το, ο πατέρας σου καταρρέει, στ’ αλήθεια πίστεψε πο- τέ κάτι διαφορετικό; Τι είναι; Είναι μια χαμένη ευκαιρία. Σε ακουμπάνε στην κοιλιά της μητέρας σου, κούκου, κάνει ο πατέρας σου στη θέα του αδιαμφι- σβήτητου αιδοίου. Κλαις. Μηχανικά, κάνει πως χαμογελάει, και μετά απομακρύνεται. Δεν κλαψου- ρίζεις, ουρλιάζεις, τσιρίζεις, τι πνευμόνια, τι πα- ράξενο, δεν θα μπορούσε κανείς να καταλάβει τη διαφορά μόνο από τον ήχο. Δυνατή φωνή, τρία εννιακόσια, πενήντα δύο εκατοστά: κι ήμασταν τόσο κοντά.Οπατέρας σου βγαίνει από το δωμάτιο. Όλα του φαίνονται εξαντλητικά, ξαφνικά νιώθει άδειος, γυρνάει να κοιμηθεί – ο λώρος, το πρώτο