Κορίτσι

C A M I L L E L A U R E N S 20 κτορα Γκαλιό περνώντας, «Συγχαρητήρια», και όρμησε στην αίθουσα τοκετού την ώρα που εσύ έβγαινες από την άβυσσο. Η αδελφή Κατρίν δεν εκτιμά ιδιαίτερα αυτή την εισβολή, κάνει μια κυ- ματιστή κίνηση με την ποδιά της λες και την τσά- κωσαν γυμνή, μόλις που προλαβαίνει να δει το κεφάλι σου πριν τον στείλει δίπλα στην εξαντλημέ- νη μητέρα σου που δεν ξέρει, όχι ζήλιες, είναι και πιο κόσμιο. Αν κρίνουμε από τις λίγες τρίχες που είναι κολλημένες στη βάση του κεφαλιού σου, είσαι αρσενικού φύλου, είναι βέβαιο, μπορούμε ακόμα να πούμε χωρίς να πέσουμε έξω πως είσαι σαν πε- νήντα χρονών, η απώλεια μαλλιών επιταχύνεται, δεν σου μένει και πολύς καιρός μέχρι να καραφλιά- σεις: ο πατέρας σου κάνει αστεία, αλλά κανείς δεν γελά, η μητέρα σου υποφέρει και νιώθει χαμένη, ο καρπός της κοιλίας της την ξεσκίζει, είχε ξεχάσει αυτόν τον ζωώδη πόνο, δεν θα σου πει ποτέ ούτε λέξη, επειδή ο σωματικός πόνος χάνεται από τη μνήμη του κορμιού της πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι η χαρά, αυτό είναι σίγουρο, η φύση σοφά εποίησε, και σύντομα θα μάθεις τα πάντα για τον υπέρτατο πόνο του να γεννιέσαι κορίτσι. Όρθιος δίπλα στο κρεβάτι, ο πατέρας σου κρατά απρόθυμα τη μάσκα στη μύτη της μητέρας σου, που έχει ανάγκη από οξυγόνο και τρυφερότητα, ενώ στρέφει το κεφάλι