Κοραλλιογενής ύφαλος (Ιστορίες που ζεις δυνατά)

13 «Ήταν πολύ αδύναμο» μας είπε ο γιατρός. Ού­ τε όνομα δεν πρόλαβε ν’ αποκτήσει. Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη υιοθετήσαμε τη Ρούμπι, και από τότε είμαστε αχώριστες. Απ’ όταν έφυγε ο μπαμπάς, η μαμά έγινε λιγό­ τερο κοινωνική. Δε βλέπει τους φίλους της όπως παλιά, ούτε βγαίνει έξω, εκτός αν υπάρχει ανά­ γκη. Μέχρι και τα ψώνια του σουπερμάρκετ τα παραγγέλνει από το ίντερνετ. Λέει πως δεν προ­ λαβαίνει κι εγώ κάνω πως την πιστεύω. Και μένα, βέβαια, δε με λες το πιο κοινωνικό άτομο. Ποτέ δεν ήμουν, αλλά τον τελευταίο και­ ρό ομολογώ πως περνώ περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μου. Ημαμά, χρησιμοποιώντας το γνω­ στό μότο, λέει πως για όλα φταίει η εφηβεία, κι εγώ συμφωνώ μαζί της. Μόνο με τη Ρούμπι μιλάω με τις ώρες. Είχα και την Τάνια στην αρχή της χρονιάς, αλλά κι αυτό άλλαξε. Με την Τάνια κα­ θόμασταν μαζί τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Μετά ήρθε η Κάλλη, μια καινούρια μαθήτρια, και κάθισαν μαζί. Έγιναν πιο πολύ φίλες από ό,τι ήταν μ’ εμένα. Έτσι πήγα στο τελευταίο θρανίο