Η κληρονομιά του Κοπέρνικου: Η κατάρα του φιδιού

10 άφηνε να εννοηθεί ότι το Vela θα οδηγούσε στο επόμενο κειμήλιο, η Σάρα θα μεταφερόταν εκεί όπου βρισκόταν πιθανώς το δεύτερο κειμήλιο, ώστε να χρησιμεύσει ως διαπραγματευτικό χαρτί. Ο Γουέιντ έριξε μια φευγαλέα ματιά στα σκοτεινά κτίρια που περνούσαν και χάνονταν. Τα παράθυρα των κτιρίων τούς κοίταζαν επίμονα σαν μάτια μοχθηρά. Πολ­ λές φορές στην αναμέτρηση με το Τάγμα είχαν σπάσει τα μούτρα τους. Παρά τις αποτυχίες τους, εντούτοις, μάθαιναν σταδιακά πως ό,τι δεν τους σκότωνε τους έκα­ νε πιο δυνατούς – και πιο έξυπνους. Από τότε που ξεκί­ νησε η αναζήτηση, ο Γουέιντ είχε αποκτήσει τη βεβαιό­ τητα πως στον κόσμο δεν υπήρχαν συμπτώσεις. Γεγονό­ τα και άνθρωποι συνδέονταν διαμέσου του χρόνου και του χώρου με τρόπο τον οποίο ουδέποτε είχε αντιληφθεί. Έμαθε επίσης ότι τα τσιράκια της Γκαλίνα βρίσκονταν παντού. Τούτη τη στιγμή, μέσα στο αυτοκίνητο, αυτός και οι δικοί του ήταν αποφασισμένοι περισσότερο από ποτέ να ανακαλύψουν το επόμενο κειμήλιο, να νικήσουν το αδίστακτο Τάγμα και να πάρουν πίσω τη Σάρα σώα και αβλαβή. Όμως δεν ήταν δυνατόν να παραμείνουν για πολύ έτσι σκυθρωποί και βουβοί· ήταν ανάγκη να μιλήσουν. Ανυπομονώντας να σπάσει τη σιωπή, ο Γουέιντ ξερό­ βηξε. Την ίδια στιγμή η Λίλι ανακοίνωσε: «Κάποιοι μας ακο­ λουθούν. Ένα αυτοκίνητο που θυμίζει τανκς».