Η κληρονομιά του Κοπέρνικου: Η κατάρα του φιδιού

19 από το μπράτσο για να τον αναγκάσει να αφήσει τη Λίλι, πράγμα που δε συνέβη – ώσπου μια ασημένια λάμψη άστραψε ξαφνικά, και ο μπράβος ξεφώνισε. Ουρλιάζοντας ακαταλαβίστικα, ηΜπέκα είχε μπήξει το ανεκτίμητο στιλέτο του Μαγγελάνου στο μπράτσο του άντρα. Ηφιλντισένια λαβή έσπασε κι έμεινε στο χέρι της, ενώ η λεπίδα του στιλέτου διαπέρασε τη σάρκα του. Η Μπέκα τράβηξε τη Λίλι και επέστρεψε κοντά στους υπό­ λοιπους, σαστισμένη με την ίδια της την αποκοτιά. Ο Γουέιντ τράβηξε το δικό του στιλέτο, έτοιμος να πολεμήσει, όταν ένα άσπρο γυαλιστερό αυτοκίνητο όρ­ μησε στο κατάστρωμα της γέφυρας από την πλευρά του Μανχάταν, μ’ ένα μπλε φως να αναβοσβήνει πάνω από το ταμπλό του. Οι υπόλοιποι κακοποιοί έσυραν τον τραυματισμένο σύντροφό τους μέσα στοΧάμερ, ενώη λεπίδα του στιλέτου της Μπέκα παρέμεινε καρφωμένη στο μπράτσο του. «Σα σας πιάσουμε όλους, νεκγούς, νεκγούς…» φώναζε ανόητα ένας από τους μπράβους. Όχι αυτή τη φορά , συλλογίστηκε ο Γουέιντ, κοιτάζοντας την Μπέκα. Χάρη σ’ εσένα … Το άσπρο αμάξι σταμάτησε απότομα και η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε βιαστικά. «Είμαι ο Τέρενς Άκροϊντ» ανακοίνωσε ο οδηγός. «Μπείτε όλοι μέσα!» Χωρίς να χά­ σει καιρό, βοήθησε τον πατέρα του Γουέιντ να μεταφέρει στο πίσω κάθισμα τον οδηγό της λιμουζίνας, ενώ το Χά­ μερ πίσω τους αναχωρούσε για το Μπρούκλιν.