Η κληρονομιά του Κοπέρνικου: Η κατάρα του φιδιού

18 Όμως η έκφραση του άντρα δεν είχε τίποτα το κωμι­ κό. Το πρόσωπό του ήταν όλο καρούμπαλα, λες και το ατύχημα συνέβη στον ίδιο, όμως τα καρούμπαλα δεν ήταν πρόσφατα, το δέρμα δεν ήταν κόκκινο. Γεννήθηκε τέρας , σκέφτηκε ο Γουέιντ, επομένως δεν είχε άλλη επιλογή από το να γίνει κακοποιός . Κι όμως, όχι. Όλοι έχουν επιλογή. «Αμέσως» έγρουξε ο άντρας, βγάζοντας από το στενό σακάκι του ένα αυτόματο όπλο. Έτσι όπως στεκόταν με τις μεγάλες μπότες του καρφωμένες στο οδόστρωμα, ήταν φτυστός με τις σιδηροδοκούς της γέφυρας. Σειρήνες αντηχούσαν στο βάθος, από την κατεύθυνση από όπου είχαν έρθει. «Εκτός αν περιμένουμε την αστυνομία» είπε ο Γουέιντ προχωρώντας ένα βήμα μπροστά, θαρρείς και τα καινού­ ρια αποθέματα ψυχικής δύναμης τον διευκόλυναν να φέ­ ρεται επιθετικά και να αντιμιλάει στους κακούς. Χωρίς να αφήσει τον οδηγό, ο πατέρας του τον τράβηξε πίσω. Με μια απροσδόκητη κίνηση, ένας από τους κακο­ ποιούς άπλωσε τα χοντρά δάχτυλά του και άδραξε τη Λίλι απ’ το μπράτσο. Έπειτα τη σήκωσε ψηλά σαν πά­ νινη κούκλα –πιθανώς επειδή ήταν η πιο μικροκαμωμέ­ νη– και την κουβάλησε ως το κάγκελο της γέφυρας. «Θα την πετάξω στο ποτάμι». Προτού ο Γουέιντ προφτάσει να αντιδράσει, προτού προφτάσει να σκεφτεί να αντιδράσει, ο Ρόαλντ τού πά­ σαρε τον οδηγό και χίμηξε στον κακοποιό, πιάνοντάς τον