Η κληρονομιά του Κοπέρνικου: Η κατάρα του φιδιού

17 καμπίνα και τη θέση του οδηγού, πιάστηκε από τον ώμο του άντρα και πέρασε με προσοχή στο μπροστινό κάθι­ σμα. Αφού τρύπησε τον αερόσακο, άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού στα δεξιά του και τράβηξε τον οδηγό έξω στο οδόστρωμα, την ώρα που το Χάμερ κοκάλωνε μπροστά τους. Τέσσερις μαύρες πόρτες άνοιξαν διάπλατα κι από μέσα πρόβαλαν τέσσερις άντρες πελώριων διαστάσεων. Ο ένας κινήθηκε προς τον δρόμο και έκανε νόημα στα διερχόμενα αυτοκίνητα να συνεχίσουν την πορεία τους. Μήπως χαμογελούσε; Ναι, χαμογελούσε. Το μυαλό του Γουέιντ δούλευε πυρετωδώς: έπρεπε να μείνει κοντά, πολύ κοντά στον Ντάρελ και στα κορίτσια. Τους μάζεψε όλους και στάθηκε μπροστά τους. Ο πατέ­ ρας του πλησίασε παραπατώντας, υποβαστάζοντας τον οδηγό τους. Ένας μπράβος με χοντρό σβέρκο τούς αγριοκοίταξε. Ήταν ψηλότερος από 2.10, τα μάτια του είχαν το χρώμα του σιδήρου, κι όσο για τη μούρη του, ήταν κακάσχημη, όλο εξογκώματα. «Ακίνητοι» πρόσταξε με μια φωνή που θύμιζε φορτη­ γό που αλλάζει ταχύτητες. Στη συνέχεια θα πρέπει να σκέφτηκε καλύτερα τα λόγια του, γιατί πρόσθεσε: «Επι­ τρέπεται μία κίνηση. Δώστε μας κειμήλιο και στιλέτα». Μη χειρότερα! συλλογίστηκε ο Γουέιντ. Μας απειλεί και συγχρόνως δίνει επεξηγήσεις; Ποιος κακοποιός που σέβεται τον εαυτό του το κάνει αυτό;