Κοντά στις ράγιες

AΛKH ZEH 22 | τάει στρακαστρούκες.» Και τότε έριξε ο Θεός τον κεραυνό πάνω στο δέντρο και πάει το παλικάρι. Άκου να σκοτώσει κάποιον γιατί αστειεύτηκε! — Όχι, λέω με πείσμα στην Τσιτσίλχεν, δεν έριξε ο Θεός τον κεραυνό. Είναι ηλεκτρισμός. Ο μπαμπάς μού είπε πως ο κεραυνός είναι ηλεκτρισμός και όταν έχει μπόρα δεν κάνει να στεκόμαστε κάτω από τα δέντρα. Χίλιες φορές προτιμάω τον Θεό που είναι μέσα στο στήθος του μπαμπά, ξεφωνίζω. — Κακόμοιρο παιδί… κακόμοιρο, μισοκλαίει εκείνη. — Γιατί κακόμοιρο παιδί; Εγώ δεν έχω μπαμπά τον Αβραάμ και για τίποτα στον κόσμο ο δικός μου δε θα με σφάξει. — Όχι, πεισμώνει η Τσιτσίλχεν, είσαι κακόμοιρο, κι εκείνους που δεν πιστεύουν στον Θεό τους βά- ζουν φυλακή σα μεγαλώσουν. Κι εσένα, άμα μεγα- λώσεις κι έχεις τέτοιες ιδέες, θα σε βάλουν φυλακή. — Δε θέλω καθόλου να με βάλουν φυλακή, τσιρί- ζω και χτυπάω τα πόδια μου σαν κακομαθημένο παιδί. — Καλά, καλά, με μαλαγανεύει η Τσιτσίλχεν, έλα τώρα να τραγουδήσουμε το «φεργκισμαϊνίχτ». Με πιάνει από τα δυο χέρια κι αρχίζει να με φέρ- νει βόλτες γύρω γύρω και να τραγουδάει γερμανικά με μια ψιλή ψιλή φωνή. Τραγουδάω κι εγώ τσιριχτά το τραγούδι που μου ’χει μάθει: