ANNIE ERNAUX 10 λάθια και μια γυναίκα φύλακα στο υπερυψωμένο παρατηρητήριό της. Αναστατώθηκα απ’ το θέαμα μιας συλλογικής εισόδου στον καταναλωτισμό, στην απαρχή της μάλιστα. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που μπήκα σε σουπερμάρκετ. Ήταν το 1960 στα περίχωρα του Λονδίνου· το μαγαζί λεγόταν απλώς Supermarket. H μητέρα της οικογένειας στην οποία εργαζόμουν ως εσωτερική παιδαγωγός μ’ έστειλε εκεί, δίνοντάς μου μάλιστα κι ένα καρότσι αγορών –πράγμα που δεν μου άρεσε καθόλου– και μια λίστα για τα ψώνια που έπρεπε να κάνω. Δεν έχω ακριβή ανάμνηση των σκέψεων και των αισθημάτων μου. Ξέρω μόνο ότι ένιωθα μια κάποια ανησυχία που πήγαινα σ’ ένα μέρος ξένο για μένα, όσον αφορά τη λειτουργία του μα και τη γλώσσα του – τ’ αγγλικά μου δεν ήταν και τόσο καλά. Πολύ γρήγορα απόκτησα τη συνήθεια να περιφέρομαι κει μέσα παρέα με μια Γαλλίδα, που ήταν κι αυτή εσωτερική παιδαγωγός. Ήμασταν γοητευμένες, ενθουσιασμένες από την ποικιλία των γιαουρτιών –στην ανορεξική φάση μας– και την πληθώρα των ζαχαρωτών –στη βουλιμική φάση μας– τόσο που νιώθαμε ελεύθερες να καταβροχθίσουμε μες στο μαγαζί ένα ολόκληρο πακέτο Smarties χωρίς να περάσουμε απ’ το ταμείο. Επιλέγουμε τα δικά μας πράγματα, τους δικούς
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=