Προσοχή, κάμερα!

άσκηση ήταν πρόβλημα. Ένα πολύ δύ­ σκολο πρόβλημα, που δε θα μπορούσα να το λύσω ούτε σ’ εκατό χρόνια. Αν το είχα κι αυτό σωστό, σίγουρα θα μπαίνανε ψύλ­ λοι στ’ αυτιά του κυρίου Κόντσελμαν. Κι αυτό, ειδικά τώρα, δεν το ήθελα. Τα Άρι­ στα Δέκα με τόνο ήταν μόνο για τον Βέ­ ντελιν. Εμένα ένα σκέτο Καλά μού ήταν αρκετό. Το μεσημέρι που γύρισα σπίτι, η μαμά μου είχε ήδη φύγει, είχε βραδινή βάρδια στο νοσοκομείο. Στον φούρνο με περίμε­ νε ένα σουφλέ με λαχανικά, που όλο το πρωί το λιγουρευόμουνα. Γέμισα, λοιπόν, το πιάτο μου με κουνουπίδι, τυρί και πα­ τάτες κι άρχισα να τρώω με όρεξη. Τότε άκουσα κάτι να πέφτει στο χαλά­ κι στο χολ – κάποιος είχε σπρώξει κάτι μέσα από το στενό άνοιγμα που είχαμε 12