Κλεφτά επιστρέφουν

16 ΓΙΩΤΑ ΚΟΥΓΙΑΛΗ θε μια μεγάλη συμφορά. Ευκαιρία τώρα που ήρθε, θα της είναι εύκολο να το ερευνήσει και να βγάλει τα δικά της συ- μπεράσματα. Η Άντα το δέχτηκε ως καλή ιδέα. Το γραφείο βρισκόταν στον τέταρτο όροφο ενός από τα τρία κτίρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και είχε πανοραμι- κή θέα στον Παγασητικό. Η Άντα άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο μπαλκόνι να αναπνεύσει θαλασσινή αύρα. Ήταν ελαφρά ντυμένη και ένιωσε τον κρύο αέρα να εισχωρεί από τα μανί- κια, τα μπατζάκια, τον λαιμό και να της παγώνει το σώμα. Ετοιμάστηκε να μπει πάλι μέσα, να πάρει το σακάκι της, όταν ακούστηκε να κλείνει με πάταγο η πόρτα, πρώτα του γραφείου και αμέσως μετά της βεράντας. Έσπρωξε την μπαλ- κονόπορτα, αναζήτησε μετά το πόμολο για να μπορέσει να την ξεκλειδώσει, μάταιος κόπος, έλειπε, δεν είχε τη δυνατό- τητα να την ανοίξει απέξω. Φυσούσε ο αέρας με τέτοια δύναμη, που έχασε την ευστά- θειά της, παρασύρθηκε και κόλλησε στη γωνία, ανάμεσα σε δυο μεγάλες γλάστρες. Το στιλό που κρατούσε στα χέρια τής έφυγε. Ακολούθησε για λίγο τη φορά του ανέμου, χτύπησε στο διπλανό κτίριο του Παπαστράτου –κτίριο που ανήκε κά- ποτε στην ομώνυμη καπνοβιομηχανία και τώρα στέγαζε τις διοικητικές υπηρεσίες του Πανεπιστημίου– και ύστερα έπεσε στην Αργοναυτών, στον παραλιακό δρόμο. Στριφογύρισε λίγο εκεί και στη συνέχεια κύλησε και βούτηξε στα ταραγμένα νερά της θάλασσας. Η Άντα με τρόμο σκέφτηκε ότι η σκηνή αυτή ίσως προοιωνίζεται την τύχη της, υπόθεση μη ρεαλιστι- κή, τουλάχιστον ως προς την καταβύθισή της στο λιμάνι. Επικαλέστηκε θεούς και δαίμονες που κυβερνούν και ανα-