Κλεφτά επιστρέφουν

14 ΓΙΩΤΑ ΚΟΥΓΙΑΛΗ να κρεμαστεί; Όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά ξέρεις πού, γι’ αυτό» την επανέφερε ο υδραυλικός με έκφραση θριάμβου στα μάτια για το πολύστροφο του νου του. Στη συνέχεια έδειξε τον τοίχο του σπιτιού, αυτόν που συ- νόρευε με τα χαλάσματα και σχολίασε «κοίτα, τα ντουβάρια σου μάλλιασαν, δεν τα βλέπεις, η μούχλα έχει φτάσει στη μέση, το δέντρο φταίει, καταπίνει τον ήλιο…». «Μ’ αρέσει όμως το πράσινό της, δίνει μία άλλη νότα, σχε- δόν ποιητική. Επιπλέον, θα κρατάει το καλοκαίρι ίσκιο». «Άμα σου τινάξει τα θεμέλια στον αέρα, μην έρθεις και μου μιλήσεις για ποιήματα και ίσκιους, άτιμο δέντρο, α, εγώ ό,τι είναι να πω το λέω στα ίσα». Συνέχισε εκείνος την αφ’ υψηλού επιτίμηση και παίρνοντας τον κασμά γκρίνιαξε για την παρα- πανίσια δουλειά, λες και αυτό δεν θα του απέφερε περισσό- τερα κέρδη. Απόμεινε η Άντα να τον κοιτάζει, απορροφημένη σε σκέ- ψεις για τα ισκιωμένα του κόσμου. Χτύπησε διακριτικά την πόρτα και περίμενε μέχρι να ακούσει τη φωνή της Ντόκου να δώσει την άδεια να περάσει. Η καθη- γήτρια την υποδέχτηκε χαρούμενα, έβρισκε πολύ σωστή την κίνησή της να έρθει να μείνει στον Βόλο, αυτό θα βοηθούσε και τις δύο, αν ήθελε, θα μπορούσε από τώρα να καθίσει στον δεύτερο χώρο του γραφείου και να τη βοηθήσει με τη διεκπε- ραίωση της αλληλογραφίας. Η Άντα κάθισε με χαμόγελο στη θέση που της πρότεινε και άρχισε τη δουλειά, ενώ στο μυαλό της γυρνούσαν όλες οι