Το κλαρινέτο

TΟ ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ [ 15 ] στον πισινό. Μάταια με εκλιπαρούν, μου εκθέτουν ότι έχουν παιδιά μικρής ηλικίας, εγώ το ανάβω το φιτίλι. «Τα ορφανά τα καταφέρνουν μια χαρά στη ζωή τους» τους αντιλέγω. – Αλήθεια είναι, επιβεβαίωσες. Κατόπιν μου είπες: – Πρέπει τα παιδιά μου να μάθουν να μεγαλώνουν χωρίς πατέρα. Πάνω στο κυλιόμενο τραπέζι υπήρχε μια στοίβα εφη- μερίδες, το τηλέφωνό σου, ένα μικρό μπουκάλι μεταλλι- κό νερό κι ένα γιαούρτι με φρούτα. Οι νοσοκόμες περι- φέρονταν ανάλαφρες σαν άγγελοι. Τα βάσανά σου είχαν αρχίσει ένα χρόνο νωρίτερα, πιο πολύ από ένα χρόνο, το καλοκαίρι του 2011, όταν είχα πια συνέλθει εντελώς από την εγχείρησή μου. – Αρκεί ο ένας από τους δυο μας να είναι καλά, έλεγες. Το νοσοκομείο Σεν Ζοζέφ δεν μου ήταν άγνωστο, εφό- σον το επισκεπτόμουν κάθε έξι μήνες για τον έλεγχο του μπαϊπάς που μου είχαν κάνει στο Αιξ σε μια αρτηρία του αριστερού ποδιού. Είχες ήδη χειρουργηθεί δύο φορές. Συ- νέκρινα τις ουλές μας: αυτήπου έφερες στοπίσωμέρος του κρανίου ήταν απολύτως ίσια και πιο μικρήαπό τη δικιά μου που σχημάτιζε ένα τόξο δίπλα στο γόνατο. Μπορεί ο χει- ρουργός σου να ήταν καλύτερος μάστορας από αυτόν του Αιξ. Έβρισκα ότι η ουλή σου φαινόταν πολύ λιγότερο.