Το κλαρινέτο

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 14 ] Ποιος να ήταν άραγε ο Σουλλύ Μορλάν; Κάποιος στρατάρχης της Αυτοκρατορίας; Κάποιος βοτανολόγος; Ένας διάσημος ηθοποιός; Δεν έχω στην πραγματικότη- τα καμία περιέργεια να το μάθω. Σου ομολόγησα μια μέρα στο νοσοκομείο Σεν Ζοζέφ ότι οι διαδρομές με το μετρό μού φαίνονταν πλέον ατε- λείωτες. – Κι όμως κάνει μόλις ενάμισι λεπτό για να πάει από τη μια στάση στην άλλη, σε ενημέρωσα γιατί δεν χρησι- μοποιούσες αυτό το μεταφορικό μέσο. Ε, λοιπόν αυτό το ενάμισι λεπτό δεν λέει να τελειώσει. Θυμώνω με τον οδηγό που δεν αναπτύσσει αρκετή ταχύτητα, σχεδιάζω να βάλω φωτιά στη μονοκατοικία του στα περίχωρα. Καθόσουν σε μία ιδιότυπη πολυθρόνα που μπορούσε να μετατραπεί σε κρεβάτι, σε μια μεγάλη αίθουσα με κί- τρινα ντουλάπια, μαζί με άλλους ασθενείς. Τα μάτια σου ήταν μισόκλειστα. Δεν τα άνοιγες παρά για να επιθεωρείς το σωληνάκι που τροφοδοτούσε τη φλέβα σου με ορό. Οι θεραπείες που είχες υποστεί επί ένα χρόνο είχαν φου- σκώσει τα μάγουλά σου και εξαφανίσει τα μαλλιά σου. Σε είχαν μεταμορφώσει ταυτόχρονα σε παιδί και σε γέρο. – Το πιθανότερο είναι ότι έχεις βαρεθεί στο Παρίσι, σχολίασες. Έτσι εκδικείσαι πάντα τους εχθρούς σου, καί- γοντας τα σπίτια τους; – Καμιά φορά τους χώνω ένα φυσίγγιο δυναμίτιδας