Το κλαρινέτο

TΟ ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ [ 13 ] ρειακά διαμερίσματα τουΠαρισιού. Δεν είχε άδικο: η πρώ- τη κατοικία που βρήκα ήταν στο 16ο, η δεύτερη στο 18ο, η τρίτη στο 19ο. Σήμερα μένω στο 15ο: θέλω να πω ότι δεν κατάφερα ποτέ να πλησιάσω πραγματικά το κέντρο, αν και μένω σαράντα χρόνια στο Παρίσι. Είναι αλήθεια ότι έμεινα κάποτε στα όρια του 6ου και του 14ου διαμερίσμα- τος, στο βουλεβάρτο Ρασπάιγ, αλλά για τόσο σύντομο διάστημα, που δεν δικαιούμαι να το λάβω υπ’ όψιν μου. Πριν τρία χρόνια, μετά από μια εγχείρηση στη γάμπα που με είχε καταστήσει προσωρινά ανάπηρο, υπέβαλα αίτηση, όπως με ενθάρρυνες επίμονα να κάνω, για μια κοινωνική στέγη στον δήμο του Παρισιού. Με ρώτησαν σε ποια γειτονιά θα ήθελα να μείνω. – Στο ΣουλλύΜορλάν, απάντησα χωρίς ιδιαίτερη πε- ποίθηση. Ούτε οι μικροσκοπικές διαστάσεις της γκαρσονιέρας μου ούτε το γεγονός ότι βρίσκεται στον πέμπτο όροφο ενός κτιρίου χωρίς ασανσέρ δεν συγκίνησαν τον δήμο, από τον οποίο δεν έλαβα ποτέ καμία απάντηση. Δεν αμ- φιβάλλω βέβαια ότι ένα πλήθος κόσμου ζει σε χειρότερες συνθήκες από μένα. Έτσι κι αλλιώς, η πρόθεσή μου να περνάω στο εξής περισσότερο καιρό στην Αθήνα απ’ ό,τι στο Παρίσι καθιστά την γκαρσονιέρα μου πιο υποφερτή: ελάχιστα ικανοποιητική σαν κύρια κατοικία, είναι σαφώς αξιοπρεπέστερη σαν δωμάτιο ξενοδοχείου.