Το κλαρινέτο

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 12 ] σκολεύονται να θυμηθούν τα λόγια…Όπως και τη μου- σική άλλωστε. Αναρωτήθηκα αν οι άστεγοι στην Ελλάδα δυσκολεύο­ νται εξίσου να εκφραστούν. Μήπως ξεχνιούνται πιο εύ- κολα οι γλώσσες που δύσκολα μαθαίνονται; Ορισμένοι άστεγοι πουλάνε ένα ευτελές περιοδικό, τον Οδοιπόρο , που κάνει 2 ευρώ και τους αποφέρει το μισό της τιμής του. Αγόρασα το ειδικό τεύχος που αφιερώνει στην ιστορία του μετρό και των σταθμών του. Το τακτο- ποίησα στην πίσω τσέπη του γιλέκου μου. Δεν νομίζω ότι θα το διαβάσω ποτέ. Μου θύμισε ωστόσο ότι είχα κάπο- τε διεκδικήσει μια γκαρσονιέρα κοντά στο μετρό Σουλλύ Μορλάν, στο 4ο διαμέρισμα. Ο ιδιοκτήτης της είχε απορ- ρίψει την υποψηφιότητά μου: όχι μόνο το εισόδημά μου του είχε φανεί ανεπαρκές αλλά είχε κρίνει και κάπως αλα- ζονικό εκ μέρους ενός ξένου που μόλις είχε ξεμπαρκάρει να θέλει να ζήσει πέντε λεπτά με τα πόδια από το δημαρ- χείο και δυο βήματα από τον Σηκουάνα. Η άρνησή του δεν με είχε θίξει. Είχα σκεφτεί ότι ακόμη και οι πιο στενοί μου φίλοι στοΠαρίσι θα είχαν κρίνει παράτυπη την εγκα- τάστασή μου σ’ αυτή τη γειτονιά. – Πώς έτσι και βρέθηκες εσύ στο Σουλλύ Μορλάν; θα με είχαν ρωτήσει έκπληκτοι. Ο εν λόγω ιδιοκτήτης με είχε συμβουλέψει να αναζητή- σω σπίτι αν όχι στα περίχωρα, τουλάχιστον στα περιφε-