Το κλαρινέτο

TΟ ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ [ 11 ] καταλάβαινε. «Ακόμη κι αν τους μιλούσε γαλλικά, πάλι δεν θα τον καταλάβαιναν» σκέφτηκα. Μου πέρασε από τον νου η ιδέα ότι η παρισινή εποποιία μου θα μπορού- σε να τελειώσει με την εμφάνιση ενός νεαρού αμφίβολης καταγωγής που να χρησιμοποιεί άγνωστες λέξεις μπρο- στά σ’ ένα αποσβολωμένο κοινό. Το επίθετο αποσβολω- μένος αποδίδεται γαλλικά με τον ελληνοπρεπή όρο médusé , που σημαίνει μεδουσόπληκτος. Η λέξη εποποι- ία, épopée , είναι επίσης ελληνική. Δεν αποκλείεται να κάνω ευρύτερη χρήση των όρων που προέρχονται από τα ελληνικά απ’ ό,τι οι παριζιάνοι συνάδελφοί μου. Οι ελληνικές λέξεις μου υπενθυμίζουν ότι τα γαλλικά δεν είναι η μητρική μου γλώσσα, με επαναφέρουν στην τάξη κατά κάποιο τρόπο. Φαίνεται ότι η μοναξιά που βιώνουν οι άνθρωποι του δρόμου, γιατί δεν συναναστρέφονται ο ένας τον άλλο κι όλος ο κόσμος τούς αποφεύγει, τους στερεί γρήγορα την ικανότητα να μιλούν. Έκανα μια μικρή έρευνα πάνω σ’ αυτό το θέμα, όταν έγραφα το τελευταίο μου βιβλίο. – Τα γαλλικά τους δεν μοιάζουν με τη γλώσσα που μιλάμε, δεν μοιάζουν με τίποτε, μου δήλωσαν πολλοί κοι- νωνικοί λειτουργοί. Το ιδίωμά τους αποτελείται από γρυλισμούς και κάποιες βρισιές. – Δεν τραγουδάνε ποτέ; – Τυχαίνει πράγματι να τραγουδήσουν… Αλλά δυ-