Το κλαρινέτο

[ 9 ] 1 Ά ρχισα να γράφω το κείμενο αυτό στα ελληνικά. Το τελευταίο μου βιβλίο, όπως ξέρεις, το συνέταξα πρώτα γαλλικά. Το έγραψα με χαρά όπως ένιωθα περιφερόμενος στον ωραίο κήπο του Λουξεμβούργου, μου πέρασε ωστό- σο από τον νου ότι ήταν ίσως το τελευταίο έργο που συνέθετα στη γλώσσα αυτή, ότι αποχαιρετούσα τη Γαλ- λία. Πάει καιρός, όπως ξέρεις επίσης, που το Παρίσι δεν μου εμπνέει πια κανέναν ενθουσιασμό. Φαίνεται ότι όλα τα μέρη καταντούν κάποτε βαρετά. Παλιά έβλεπα παντού μυθιστορηματικούς ήρωες. Αφουγκραζόμουν τον παραμικρό ασυνήθιστο θόρυβο, αναρωτιόμουν, όπως ακριβώς στα μυθιστορήματα, από πού προερχόταν, τι σήμαινε. Με μάγευαν οι γάμπες των πωλητριών, ανασήκωνα όλες τις φούστες. Έπαιρνα μ’ ευχαρίστηση το μετρό, περιεργαζόμουν τους επιβάτες, προσπαθούσα να μαντέψω τα μυστικά τους. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και σήμερα: η παρουσία των άλλων μάλλον με ενοχλεί, βρίσκω ότι στενεύουν τον χώρο, εύ- χομαι να κατέβουν όλοι στην επόμενη στάση. Ακόμη και