Το κλαρινέτο

TΟ ΚΛΑΡΙΝΕΤΟ [ 19 ] ρο ήταν μια προσφορά ενός γραφείου κηδειών: χάριζε ένα ρολόι στα άτομα που θα προσέφευγαν στις υπηρε- σίες του μέσα σ’ ένα λογικό χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω τι τα έκανα αυτά τα φυλλάδια, είμαι βέβαιος ότι κάποτε θα τα βρω. Θαρρώ ότι υπήρχε μια φωτογραφία του ρο- λογιού στο δεύτερο. Τι ώρα να έδειχνε άραγε; Ενώ ανακτούσες εσύ τις δυνάμεις σου, μ’ εγκατέλειπαν οι δικές μου. Μετά από δυο ώρες νόμιζα ότι είχα φύγει προ πολλού από την πόλη, ότι βρισκόμουν απίστευτα μακριά. Μήπως ήταν η σιωπή που με βάραινε τόσο; Υπήρχε βέ- βαια μια καφετέρια, αλλά ήταν εξίσου πένθιμη με το υπό- λοιπο νοσοκομείο. Οι πελάτες της μιλούσαν τόσο χαμη- λόφωνα, που δεν ακούγονταν καν. Ήταν σαν συνωμότες που ανταλλάσσουν μυστικά. Αναρωτιόμουν αν το περί- πτερο που ήταν εγκατεστημένο στο χολ πουλούσε τις ίδιες εφημερίδες που κυκλοφορούσαν στην πόλη. Προτι- μούσα πάντως να σου αγοράζω τη Μοντ βγαίνοντας από το μετρό, πριν διαβώ το κατώφλι του νοσοκομείου. Είναι γεγονός επίσης ότι διέκρινα στον τρόπο που με ατένιζαν οι νοσοκόμες μια όλο και μεγαλύτερη καχυποψία, λες και τις προβλημάτιζε η κατάσταση της υγείας μου. Μήπως σχεδίαζαν να μου φορέσουν με το ζόρι μια πιτζάμα; Δεν έκανα παραπάνωαπό δέκα λεπτά για να γυρίσωσπίτι μου, όπου με έζωναν αμέσως οι τύψεις: «Γιατί έφυγες τόσο βια- στικά;» κατηγορούσα τον εαυτό μου. «Τι στο καλό ήρθες