Το κλαρινέτο

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 18 ] Περνούσα κάποια ώρα και στην αίθουσα αναμονής, ένα μικρό δωμάτιο όπου δεν συναντούσα ψυχή. Κοίταζα από την τζαμαρία μια άλλη πτέρυγα του νοσοκομείου, παρακολουθούσα τα σούρτα φέρτα των νοσοκόμων και των γιατρών. Είχα ξεχωρίσει ένα πολύ κοντό ανθρωπά- κι, του οποίου δεν έβλεπα παρά μόνο το κεφάλι. Να ήταν ασθενής σε αναπηρική πολυθρόνα; Ένας νάνος γιατρός; Δέχονται άραγε τους νάνους οι σχολές ιατρικής; Και πώς εξετάζουν τους αρρώστους; Σκαρφαλώνοντας σ’ ένα σκαμνί; Ένα αντίγραφο του δωματίου του Βαν Γκογκ στην Αρλ, τυπωμένο σε σκληρό χαρτόνι, ήταν ακουμπι- σμένο στο πάτωμα, κόντρα στον τοίχο. Είχα σημειώσει ότι το σχετικό στενό κρεβάτι του ζωγράφου διέθετε δύο μαξιλάρια τοποθετημένα δίπλα δίπλα. Διάβαζα προσε- κτικά τις αγγελίες που στόλιζαν τον αντικρινό τοίχο, που αφορούσαν για παράδειγμα μια ημερήσια διαδρομή στο Σαμπινύ, το χωριό των εμπρεσιονιστών, σαν να ανήκα κι εγώ στο προσωπικό του νοσοκομείου. Πήρα από αυ- τό τον χώρο, σαν ενθύμιο, δύο διαφημιστικά έντυπα που βρήκα ανάμεσα σε μερικά παλιά τεύχη του περιοδικού Μαντάμ Φιγκαρό : το ένα προερχόταν από μια εταιρεία με την επωνυμία Στην ευτυχία των κυριών, όπως τιτλο- φορείται το μυθιστόρημα του Ζολά, που φιλοδοξούσε να παρηγορεί τις γυναίκες με καρκίνο προμηθεύοντάς τους φουλάρια, περούκες και πλαστικούς μαστούς. Το δεύτε-