ΚΚΕ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

42 / ΚΚΕ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ (1940-1944) του 1945 συνελήφθη και ο ίδιος και οδηγήθηκε σε ένα αυτοσχέδιο κρατη- τήριο στο κέντρο της Αθήνας. Από εκεί οδηγήθηκε στην περιοχή του Ελλη- νικού, στην οποία οδηγούνταν χιλιάδες οπαδοί της Αριστεράς που συλλαμ- βάνονταν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Από το στρατόπεδο αυτό επι- βιβάστηκαν σε πλοία και οδηγήθηκαν στην Ελ Ντάμπα, ένα χωριό βεδουί­ νων στην Αίγυπτο, πολύ κοντά στη μεσογειακή ακτή της Αιγύπτου, το οποίο απέχει 320 χιλιόμετρα από το Κάιρο και 180 χιλιόμετρα από την Αλεξάνδρεια. Η εμπειρία του εγκλεισμού αποσιωπήθηκε. Ο ίδιος ο συγγρα- φέας γράφει: « Μετά την Ελ Ντάμπα ακολούθησαν σκληρά χρόνια. Ο κόσμος φοβότανε να πει ότι τον είχανε δίχως λόγο όμηρο στην Αφρική. Κι έτσι το μαρτύ- ριο οχτώ χιλιάδων ανθρώπων στα σύρματα αποσιωπήθηκε… » 24 . Για το στρατό- πεδο της Ελ Ντάμπα η Νένη Πανουργιά γράφει: « Η Ελ Ντάμπα με βασάνιζε πολύ καιρό. Ίσως επειδή γίνεται ελάχιστος λόγος γι’ αυτή σε όλες σχεδόν τις ιστορικές αναλύσεις της περιόδου. Ίσως επειδή δεν της έχει δοθεί βαρύτητα » 25 . Κατά τη γνώμη μας, η σιωπή για την Ελ Ντάμπα συσχετίζεται με την ύπαρξη αυτοσχέδιων στρατοπέδων συγκέντρωσης της Πολιτοφυλακής στην Αττική κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Ο Σταύρος Αβδούλος, στέλεχος του KKE και συνήγορος υπεράσπισης κατηγορούμενων μελών της ΟΠΛΑ , κάνει την ακόλουθη επισήμανση: « …Την εγκληματική απόφαση (ενν. της ηγεσίας του KKE ) να εκτελέσει εκατοντάδες αντιφρονούντες πολίτες δεν θα την αφήνανε ανεκμετάλλευτη. Η φοβερή αντικομμουνιστική καμπάνια, που κανείς δεν τόλμησε να την αντικρούσει, πάγωσε τον κόσμο που πριν μας συμπαθούσε. Ένας αόρατος τοίχος ορθώθηκε ξαφνικά και μας απομόνωσε. Όλοι μας θεωρούσαν εγκληματίες. Έζησα το φοβερό αυτό δράμα τόσο στην κοινωνι- κή ζωή μου όσο και μέσα στις αίθουσες των Δικαστηρίων υπερασπιζόμενος τους συναγωνιστές μου » 26 . Οι μαρτυρίες αυτές δεν ήταν εύκολο να αξιοποιηθούν στην κατασκευή συλλογικής μνήμης τόσο από τους νικητές όσο και από τους ηττημένους του εμφύλιου πολέμου. Αναδείκνυαν βιώματα και εμπειρίες που δεν μπο- ρούσαν εύκολα να ενταχθούν σε απλουστευτικά μανιχαϊστικά σχήματα. Αυτό όμως που εντυπωσιάζει είναι η υποτίμησή τους από την κοινότητα των ιστορικών. Υπήρξε δυσπιστία των ιστορικών που είχαν αριστερή πο- λιτική ταυτότητα για τις μαρτυρίες των πρωταγωνιστών. Οι επισημάνσεις του Vernant για τους ιστορικούς που μελετούν τη γαλλική Αντίσταση νο-