Κινέζικοι ψίθυροι

27 Κ Ι Ν Ε Ζ Ι Κ Ο Ι Ψ Ι Θ Υ Ρ Ο Ι ο παρατηρητής συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι δεν είναι πια πα- ρατηρητής. Τον καταλαμβάνει ένας αναπάντεχος τρόμος, ένας σύντομος, πολύ σύντομος, τρόμος τον οποίο αργότερα θα ανα- λύει ασταμάτητα, ένας φόβος για το άγνωστο, για τις βόμβες αυτοκτονίας, για Ασιάτες, ένας φόβος που δεν ταιριάζει σ’ εκείνον. Αν και είναι ένα πραγματικά σύντομο συναίσθημα. Πρώτα έρχεται η ακοή. Ο ήχος του κινητήρα. Αλλά δεν προσέχει τον υπόλοιπο θόρυβο. Όταν το αυτοκίνητο που έχει το γκρίζο χρώμα του γραφίτη σπάει τα πόδια του Κινέζου, δεν ακούγεται απολύτως τίποτα. Το ίδιο και η παράξενη, κάθετη πτήση που ακολουθεί. Δεν ακούγεται τίποτα, ακόμα κι όταν το σώμα χτυπάει στην άσφαλτο, βαριά, σκληρά, με κόκαλα να σπάζουν. Ο Άρτο Σέντερστεντ δεν ακούει τον παραμικρό ήχο. Έπειτα έρχονται όλοι οι ήχοι μεμιάς. Σαν να είχαν συμπιε­ στεί και μετά αποσυμπιέστηκαν την ίδια στιγμή. Είναι όλοι οι ήχοι και όλοι οι θόρυβοι ταυτόχρονα. Είναι το στρίγκλισμα των ελαστικών στην άσφαλτο, είναι ο κρότος της σύγκρουσης, είναι το κορμί που σκάει στο οδόστρωμα, είναι οι όλο και δυνατό- τερες κραυγές τρόμου των ακτιβιστών, είναι ακόμα τα εξορ- γισμένα και σχεδόν μπερδεμένα «Γαμώτο! Σκατά! Διάολε!» του οδηγού μέσα από το όχημα. Ο Σέντερστεντ το αναγνωρίζει ως υπηρεσιακό όχημα την ίδια στιγμή που ξεφεύγει από τον αστυνομικό των ειδικών δυνάμεων και με μια απίστευτη ευ- λυγισία περνάει με μια δρασκελιά πάνω από το οδόφραγμα. Κάθεται ανακούρκουδα δίπλα στον Κινέζο που αιμορραγεί πολύ, δεν τολμά πραγματικά να τον αγγίξει. Εκείνος είναι ζωντανός. Κοιτάζει ακόμη τον Σέντερστεντ κατάματα. Σαν να είναι ο εκλεκτός. Ο Σέντερστεντ στρέφει προς τα πάνω το βλέμμα του και κοιτάζει όλο εκείνο το ανατριχιαστικό σκηνικό. Αριστερά βλέ-