Το κήρυγμα της φωτιάς

[ 12 ] ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Τ ο επόμενο πρωί, ως συνήθως, ξύπνησα επειδή ονειρεύτη- κα τη φωτιά. Καθώς οι μήνες περνούσαν, οι στιγμές μετά από τέτοια όνει- ρα ήταν οι μόνες που με έκαναν να χαίρομαι που ξυπνούσα στον περιορισμένο χώρο του κελιού. Η γκριζάδα του χώρου και η εξοικείωση με τους αμείλικτους τοίχους του ήταν ακριβώς το αντίθετο από την τεράστια και άγρια υπερβολή της έκρηξης που ονειρευόμουν κάθε βράδυ. Δεν υπήρχαν γραπτές αναφορές ούτε εικόνες της έκρηξης. Τι νόημα είχε να γράψεις ή να ζωγραφίσεις κάτι σχετικό, αφού ήταν χαραγμένη σε κάθε επιφάνεια; Ακόμα και τώρα, πάνω από τετρακόσια χρόνια αφότου κατέστρεψε τα πάντα, παρέμενε ευδιάκριτη σε κάθε αναποδογυρισμένο βράχο, σε κάθε τσου- ρουφλισμένη κοιλάδα, σε κάθε πηγμένο στη στάχτη ποτάμι. Σε κάθε επιφάνεια. Είχε καταλήξει το μοναδικό αφήγημα της γης, γιατί λοιπόν να την καταγράψει κάποιος άλλος; Ένα αφήγημα γραμμένο με στάχτες, με οστά. Πριν την έκρηξη λένε πως υπήρ- χαν κηρύγματα για τη φωτιά, για το τέλος του κόσμου. Η φωτιά ήταν εκείνη που έκανε το τελευταίο κήρυγμα · δεν ακολούθησε κανένα άλλο. Οι περισσότεροι επιζώντες κουφάθηκαν και τυφλώθηκαν. Πολλοί άλλοι βρέθηκαν μόνοι – αν έλεγαν τις ιστορίες τους, τις άκουγε μονάχα ο άνεμος. Ακόμα και αν είχαν παρέα, κανένας δε θα κατάφερνε ποτέ να περιγράψει επαρκώς εκείνη τη στιγμή: το νέο χρώμα του ουρανού, το βουητό που αποτελείωσε τα