Το κήρυγμα της φωτιάς

[ 19 ] η προσωπική μου μαρτυρία. Αν μαθευόταν ότι το Συμβούλιο παραβίαζε την απαγόρευση, θα υπήρχε άλλη μία εκκαθάριση. Ο τρόμος από την έκρηξη και τα μηχανήματα που την είχαν προκαλέσει παρέμενε υπερβολικά αληθινός, υπερβολικά απο- τρόπαιος, για να τον αντέξει ο κόσμος. Ήξερα ότι το φως σή- μαινε θανατική καταδίκη: Τώρα που το είχα δει, δε θα έβγαινα ζωντανή από εδώ. Πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο, μου έλειπε ο ουρανός. Ένας στε- νός αγωγός λίγο πιο κάτω από την οροφή επέτρεπε να μπαίνει καθαρός αέρας από κάπου, χωρίς όμως το παραμικρό ίχνος απ’ το φως του ήλιου. Μετρούσα το πέρασμα του χρόνου σύμφωνα με την άφιξη των δίσκων με το φαγητό δύο φορές τη μέρα μέσα από μια σχισμή στη βάση της πόρτας. Καθώς οι μήνες μετά την τελευταία επίσκεψη στους προμαχώνες αυξάνονταν, συνειδη- τοποίησα ότι ανακαλούσα στη μνήμη μου τον ουρανό όλο και πιο αφηρημένα, χωρίς όμως να τον φαντάζομαι κανονικά. Σκε- φτόμουν τις ιστορίες για τον Μακρύ Χειμώνα, μετά την έκρηξη, όταν η στάχτη ήταν τόσο πυκνή στην ατμόσφαιρα, που κανένας δεν είχε δει τον ουρανό για χρόνια ολόκληρα. Λένε ότι υπήρχαν παιδιά που γεννήθηκαν εκείνη την περίοδο και δεν αντίκρισαν ποτέ τον ουρανό. Αναρωτιόμουν αν πίστευαν πως υπήρχε · αν η φαντασίωση του ουρανού ήταν για εκείνα μια πράξη πίστης, όπως συνέβαινε τώρα μ’ εμένα. Η καταμέτρηση των ημερών ήταν ο μόνος τρόπος να διατη- ρώ την όποια αίσθηση του χρόνου, όσο όμως ο αριθμός αυξα- νόταν τόσο πιο βασανιστική κατέληγε. Δε μετρούσα αντίστρο- φα προς την όποια προοπτική απελευθέρωσης: Οι αριθμοί απλώς αυξάνονταν και μαζί τους η αίσθηση του μετέωρου, της αιώρησης σε έναν αόριστο κόσμο σκοτεινιάς και απομόνωσης. Αφότου σταμάτησαν οι επισκέψεις στους προμαχώνες, το μόνο τακτικό σημείο αναφοράς ήταν η Έμπιστη, που ερχόταν κάθε