Το κήρυγμα της φωτιάς

[ 14 ] ση των Άλφα. Αν σε άκουγαν να εικάζεις γι’ αυτά τα πράγματα, κατέληγες να μαστιγώνεσαι δημόσια ή στον πάσσαλο, όπως έγινε με τον Ωμέγα που είχαμε δει κάποτε έξω από το Χέιβεν, καρφωμένο στον ανελέητο ήλιο, μέχρι που η γλώσσα του θύμι- ζε φολιδωτή γαλάζια σαύρα που εξείχε από το στόμα του, ενώ δυο βαριεστημένοι στρατιώτες του Συμβουλίου τον φρουρούσαν και τον κλότσαγαν περιστασιακά, για να βεβαιωθούν ότι παρέ- μενε ζωντανός. «Μην κάνετε ερωτήσεις» έλεγε ο πατέρας μας · ούτε για το Πριν ούτε για το Αλλού ούτε για το νησί. Οι άνθρωποι στο Πριν έκαναν πολλές ερωτήσεις, σκάλιζαν υπερβολικά τα πράγματα και όλοι ξέρουμε τι έπαθαν. Έτσι είναι τώρα πια ο κόσμος, τουλάχιστον αυτός που θα γνωρίζαμε εμείς: οριοθετημένος από τη θάλασσα στον βορρά, στη δύση και στον νότο · και τον νε- κρότοπο στα ανατολικά. Και δεν είχε καμία σημασία από πού προήλθε η έκρηξη, αλλά ότι συνέβη. Συνέβη πάρα πολύ παλιά κι ήταν εξίσου μυστηριώδης με το Πριν που είχε καταστρέψει και από το οποίο απέμεναν μόνο φήμες και χαλάσματα. Τους πρώτους μήνες στο κελί απολάμβανα περιστασιακά το δώρο του ουρανού. Μία φορά ανά μερικές εβδομάδες, μαζί με άλλους φυλακισμένους Ωμέγα, με συνόδευαν στους προμαχώ- νες για λίγη άσκηση και ελάχιστες στιγμές καθαρού αέρα. Μας ανέβαζαν σε ομάδες των τριών, με τουλάχιστον ίσο αριθμό φρουρών. Μας παρατηρούσαν προσεκτικά και όχι μόνο μας είχαν χωριστά μεταξύ μας αλλά και αρκετά μακριά από τις πο- λεμίστρες που δέσποζαν πάνω από την πόλη. Στην πρώτη έξο- δο έμαθα ότι δεν πρέπει να πλησιάζω τους άλλους φυλακισμέ- νους, πόσο μάλλον να τους μιλάω. Καθώς οι φρουροί μάς συ- νόδευαν από τα κελιά, ο ένας γκρίνιαξε επειδή μια φυλακισμέ-