Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 16 ] η οικογένειά της θα µπορούσε κάλλιστα να είχε µόλις µετακοµίσει εδώ από την Καλιφόρνια. Όµως, κρίνοντας από το ύφος της, δεν το νοµίζω. Με κάρφωσε µε ένα σκληρό βλέµµα. «Πολύ ασυνήθιστο όνοµα». Δεν ξέρω τι µ’ έπιασε, αλλά έχω κουραστεί πια µ’ αυτή την ιστο­ ρία. Όχι ότι δεν ντρέποµαι. Αντίθετα, µε έχει εξουθενώσει η ντρο­ πή, µε έχει τυλίξει από την κορυφή ως τα νύχια, κολλάω ολόκληρη από τη γλίνα της που µε καλύπτει σαν ωµό ασπράδι αυγού. «Είµαι η µοναδική Κατσαντουριάν στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης» είπα προκλητικά και τράβηξα την κάρτα µου από το χέρι της. Η ταµίας πέταξε τα αυγά µου σε µια χαρτοσακούλα, όπου συνέχισαν να στά­ ζουν ωµό ασπράδι. Τώρα λοιπόν είµαι στο σπίτι – αυτό που περνιέται για σπίτι µου. Εσύ, φυσικά, δεν έχεις έρθει ποτέ εδώ, γι’αυτό επίτρεψέ µου να σου το περιγράψω. Δεν θα το πίστευες. Αν µη τι άλλο, που επέλεξα να παραµείνω στο Γκλάντστοουν, ύστερα από τόση φασαρία που είχα κάνει όταν µετακοµίσαµε σε προάστιο αρχικά. Όµως αισθάνθηκα ότι έπρεπε να είµαι κοντά στον Κέβιν για να µπορώ να πηγαίνω µε το αυτοκίνη­ το. Εκτός αυτού, όσο κι αν λαχταράω την ανωνυµία, δεν σηµαίνει και ότι θέλω οι γείτονές µου να ξεχάσουν ποια είµαι · θέλω να µε θυµού­ νται, κι αυτή την ευκαιρία δεν την προσφέρει η µεγάλη πόλη. Εδώ είναι το µόνο µέρος του κόσµου όπου τα παρακλάδια της ζωής µου έχουν έναν αντίκτυπο σε άλλους, και τώρα µου είναι πολύ πιο σηµα­ ντικό να µε καταλαβαίνουν οι άνθρωποι παρά να γίνοµαι αρεστή. Αφού εξόφλησα τους δικηγόρους µού έµειναν αρκετά ψίχουλα για να αγοράσω ένα δικό µου σπιτάκι, αλλά µου ταίριαξε περισσό