Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 15 ] σχολη εργαζόµενη που έχει να ξεπετάξει στα γρήγορα τα ψώνια της για το σπίτι. Γνώριµος ρόλος, θα έλεγες. Κι όµως, πάει τόσος καιρός από τότε που ένιωθα κάπως έτσι, ώστε ήµουν σίγουρη ότι οι µπροστινοί µου στην ουρά του ταµείου δεν θα ερµήνευαν τη βια­ σύνη µου ως την ανυποµονησία µιας εργαζόµενης για την οποία ο χρόνος είναι χρήµα, αλλά ως τον πανικό µιας κυνηγηµένης που ιδρώνει από το άγχος να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Όταν αράδιασα τα ετερόκλητα ψώνια µου στον κυλιόµενο διά­ δροµο, η χάρτινη συσκευασία των αυγών ήταν υγρή και κολλώδης, πράγµα που έκανε την ταµία να την ανοίξει. Χα! Η Μέρι Γούλφορντ µε είχε εντοπίσει τελικά. «Και τα δώδεκα!» φώναξε το κορίτσι. «Θα ειδοποιήσω να σας φέρουν άλλη συσκευασία». Τη σταµάτησα. «Όχι, όχι» είπα. «Βιάζοµαι. Θα τα πάρω όπως εί­ ναι». «Μα είναι όλα–» «Θα τα πάρω όπως είναι!» Σε τούτη τη χώρα δεν υπάρχει καλύ­ τερος τρόπος για να κάνεις τους ανθρώπους να συνεργαστούν από το να δείξεις ότι είσαι λιγάκι σαλεµένη. Η ταµίας, αφού σφούγγισε επιδεικτικά τον κωδικό του προϊόντος µε απορροφητικό χαρτί, πέ­ ρασε τα αυγά από το σκάνερ κι ύστερα σκούπισε τα χέρια της ση­ κώνοντας τα µάτια προς το ταβάνι. « Κατσαντουριάν » διάβασε όταν της έδωσα την κάρτα του σου­ περµάρκετ. Το είπε δυνατά, σαν να απευθυνόταν σ’αυτούς που πε­ ρίµεναν στην ουρά. Ήταν αργά το απόγευµα, η ιδανική βάρδια για µια δουλειά µετά το σχολείο · δεκαεφτά χρονών το πολύ, η νεαρή ταµίας θα µπορούσε κάλλιστα να ήταν µια από τις συµµαθήτριες του Κέβιν. Ναι, ξέρω, υπάρχουν πέντ’έξι γυµνάσια στην περιοχή και