Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 13 ] σω, κρατάω την πλάτη µου στητή, τους ώµους µου τεντωµένους. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούν όταν λένε «ψηλά το κεφάλι» και µε εκπλήσσει καµιά φορά πόσο µπορεί να επηρεάσει εσωτερικά τον άνθρωπο µια αυστηρή πόζα. Εγώ όταν παίρνω περήφανη στάση, αισθάνοµαι λίγο λιγότερο ταπεινωµένη. Εκεί που ταλαντευόµουν ανάµεσα στα µεγάλα ή τα µέτρια αυ­ γά, έριξα µια µατιά προς τα γιαούρτια. Πρόσεξα, λίγα µέτρα πιο πέ­ ρα, τα θαµπά µαύρα µαλλιά µιας πελάτισσας που η ρίζα τους άσπριζε γύρω στους τρεις πόντους και το κατσάρωµά τους κρα­ τούσε ακόµη µόνο στις άκρες: υπολείµµατα µιας παλιάς περµα­ νάντ. Το παστέλ µοβ συνολάκι µπορεί κάποτε να ήταν υπέρκοµψο, αλλά τώρα η µπλούζα τσίτωνε στις µασχάλες και το φαρδύ βολάν στο τελείωµά της τόνιζε δυο ξεχειλωµένους γοφούς. Το ρούχο σί­ γουρα χρειαζόταν σιδέρωµα και οι τονισµένοι µε βάτες ώµοι είχαν αχνά σηµάδια από συρµάτινη κρεµάστρα. Κάτι από τα βάθη της ντουλάπας, συµπέρανα, στο οποίο καταφεύγεις µόνο όταν όλα τα υπόλοιπα είναι βρόµικα ή πεταµένα στο πάτωµα. Καθώς η γυναίκα ανασήκωσε το κεφάλι της προς τα κατεργασµένα τυριά, είδα τη ζά­ ρα ενός διπλοσάγονου. Μην προσπαθήσεις να µαντέψεις · δεν θα την αναγνώριζες µε τί­ ποτε από την περιγραφή µου. Κάποτε ήταν τόσο νευρωτικά σβέλτη, λεπτή, γωνιώδης και λαµπερή, σαν διαφήµιση σε περιοδικό µόδας. Αν και είναι πιο ροµαντικό ναφαντάζεσαι τον χαροκαµένο άνθρωπο λιπόσαρκο, υποθέτω ότι µπορεί κανείς να πενθεί εξίσου αποτε­ λεσµατικά µε σοκολάτες όσο και µε σκέτο νερό της βρύσης. Επίσης, υπάρχουν γυναίκες που διατηρούνται λεπτές και κοµψές, όχι τόσο για να ευχαριστήσουν ένα σύζυγο αλλά για να ανταγωνιστούν µια κόρη, και, χάρη σ’εµάς, η συγκεκριµένη έχει χάσει το κίνητρό της.