Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 12 ] Βρετανοί λένε «κολοκύθια» αντί «σαχλαµάρες»– η γοητεία ήταν τεχνητή, τα διαπότιζε η µαγεία της απόστασης. Σαν τα δωράκια που ανταλλάσσουν µεταξύ τους οι Γιαπωνέζοι (µέσα σε κουτάκι µέ­ σα σε σακουλίτσα, µέσα σε κουτάκι µέσα σε σακουλίτσα) – η λάµψη των δικών µου αναµνήσεων από κάπου πολύ µακριά ήταν σκέτο περιτύλιγµα. Ασύγκριτα µεγαλύτερο το επίτευγµα να τριγυρίζεις όλη µέρα στα ακατέργαστα σκουπίδια της παλιάς καλής Πολιτείας της Νέας Υόρκης και να ψαρεύεις µια πικάντικη στιγµή από τα ψώ­ νια σου στο σουπερµάρκετ Γκραντ Γιούνιον του Νίεκ. Γιατί εκεί συνέβη αυτό που θα σου διηγηθώ. Φαίνεται ότι τελικά αρχίζω να εµπεδώνω αυτό που προσπαθούσες πάντα να µου µά­ θεις, ότι η ίδια µου η χώρα είναι τόσο εξωτική και επικίνδυνη όσο και η Αλγερία. Ήµουν στον διάδροµο µε τα γαλακτοκοµικά, δεν χρειαζόµουν και πολλά πράγµατα. Δεν ήθελα. Δεν τρώω ποτέ ζυµαρικά, τώρα που δεν είσαι εσύ εδώ να αδειάζεις τα δύο τρίτα της σουπιέρας. Μου λείπει η όρεξή σου. Ακόµη δυσκολεύοµαι να εµφανιστώ δηµόσια. Θα νόµιζες πως σε µια χώρα τόσο ονοµαστή για την έλλειψη «αίσθησης της ιστο­ ρίας» όπως ισχυρίζονται οι Ευρωπαίοι, η περιβόητη αµνησία της Αµερικής θα µε είχε ωφελήσει. Πού τέτοια τύχη! Κανένας εδώ δεν φαίνεται να ξεχνάει ύστερα από ένα χρόνο και οχτώ µήνες – ακρι­ βώς. Χρειάζεται να µαζεύω όλο µου το κουράγιο όποτε αρχίζουν να µου τελειώνουν οι προµήθειες. Εντάξει, για τους υπάλληλους του Σέβεν Ιλέβεν στη Χόουπγουελ Στριτ η γοητεία µου έχει πια ξε­ θωριάσει, κι έτσι µπορώ να πετάγοµαι να πάρω ένα γάλα χωρίς να µε στραβοκοιτάξει κανένας. Αλλά τοσυνηθισµένοµας σουπερµάρ­ κετ, το Γκραντ Γιούνιον, παραµένει πεδίο αναµέτρησης. Πάντα αισθάνοµαι σαν παράνοµη εκεί µέσα. Για να το ξεπερά