Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

8 ΝΟ ΕΜΒ Ρ Ι ΟΥ 2 0 0 0 Αγαπηµένε µου Φράνκλιν, Δεν ξέρω γιατί ένα ασήµαντο επεισόδιο σήµερα το απόγευµα µε έκανε να σου γράψω. Όµως, απ’ όταν δεν είµαστε πια µαζί, µου λεί­ πει πάρα πολύ που γύριζα σπίτι και σου διηγούµουν όλα τα παρά­ ξενα της µέρας µου, έτσι όπως έρχεται η γάτα και αφήνει το ποντίκι µπροστά στα πόδια σου: µικρές ταπεινές προσφορές των ζευγα­ ριών, αφού έχουν βγει για αναζήτηση τροφής σε ξεχωριστά λιβά­ δια. Αν σε είχα βρει απόψε αραχτό στην κουζίνα µου να αλείφεις µισοξεραµένο φιστικοβούτυρο σ’ένα φραντζολάκι, κι ας ήταν σχε­ δόν ώρα για φαγητό, µε το που θα άφηνα κάτω τις σακούλες µε τα ψώνια µου, από τις οποίες η µία στάζει ένα διάφανο κολλώδες υγρό, αυτή η ιστοριούλα θα έρρεε ποτάµι από τα χείλη µου από µόνη της, πριν προλάβω καν να σε µαλώσω γιατί έχουµε µακαρο­ νάδα και, κάνε µου τη χάρη, µη φας όλο αυτό το σάντουιτς. Τον πρώτο καιρό, φυσικά, οι δικές µου διηγήσεις ήταν εξωτικές ιστορίες από τη Λισαβόνα ή το Κατµαντού. Αλλά κανείς δεν θέλει να ακούει ανέκδοτα από το εξωτερικό, σοβαρά, και από τον αποκα­ λυπτικά ευγενικό τόνο σου καταλάβαινα ότι κατά βάθος θα προ­ τιµούσες απλά µπιχλιµπίδια από την πατρίδα. Έναν σουρεαλιστικό διάλογο µε έναν υπάλληλο στα διόδια της γέφυρας Τζορτζ Ουάσιν­ γκτον, ας πούµε. Τα µικρά θαύµατα από τα οικεία και καθηµερινά επιβεβαίωναν την άποψή σου πως µε όλα αυτά τα ταξίδια µου στο εξωτερικό εγώ έκλεβα στο παιχνίδι. Στα δικά µου αναµνηστικά – ένα κουτάκι ελαφρώς µπαγιάτικα βέλγικα σοκολατάκια, ή ότι οι