Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 25 ] βάνδαλους, εγώ κοιµόµουν µέσα ανυποψίαστη. Το απέδωσα στη βαριά δόση ηρεµιστικών που έπαιρνα κάθε βράδυ (σε παρακαλώ, Φράνκλιν, µην πεις τίποτε, ξέρω ότι δεν συµφωνείς), µέχρι που συ­ νειδητοποίησα ότι έβλεπα το όλο πράγµα από λάθος σκοπιά. Ήταν ένα µήνα, όχι µια µέρα, µετά. Δεν υπήρχαν πια φωνές και γιουχαΐ­ σµατα, ούτε µαύρες κουκούλες του σκι, ούτε κοντόκανες καραµπί­ νες. Τώρα οι επιθέσεις γίνονταν στα κρυφά. Οι µόνοι ήχοι ήταν τί­ ποτε κλαράκια που θα έσπασαν κάτω από σόλες παπουτσιών, ένας µουντός γδούπος όταν το πρώτο πλαστικό κουτί λαδοµπογιά έπε­ σε στο λουστραρισµένο µαόνι της εξώπορτάς µας, η ίδια η µπογιά να σκάει σαν κυµατάκι όπως πετιόταν πάνω στις τζαµαρίες, το σι­ γανό ρατ-α-τατ-τατ όπως θα έσταζαν οι πιτσιλιές στις πλάκες, όχι πιο δυνατά από αραιές χοντρές σταγόνες βροχής. Το σπίτι µας δεν είχε µαρκαριστεί µε το φωσφοριζέ σπρέι της αυθόρµητης οργής, είχε πασαλειφτεί µε ένα µίσος που σιγόβραζε µέχρι να γίνει παχύ­ ρευστο και πικάντικο σαν φίνα γαλλική σάλτσα. Εσύ θα είχες επιµείνει να πάρουµε κάποιον να τα καθαρίσει. Ήσουν ανέκαθεν υπέρµαχος αυτής της εκπληκτικής τάσης των Αµερικανών για την εξειδίκευση, όπου υπάρχει πάντα ένας ειδικός για κάθε είδους ανάγκη, και µερικές φορές ξεφύλλιζες τον Χρυσό Οδηγό έτσι για πλάκα. «Καθαριστές ελαιοχρωµατισµών: ειδίκευση στη βυσσινί λαδοµπογιά». Όµως, είχαν γραφτεί τόσο πολλά στις εφηµερίδες για το πόσο πλούσιοι ήµασταν και πόσο είχαµε κα­ κοµάθει τον Κέβιν. Δεν ήθελα να δώσω στο Γκλάντστοουν την ικα­ νοποίηση να σαρκάσει, κοιτάξτε, πήρε υπηρέτη να της τα καθαρί­ σει, όπως κι εκείνο τον πανάκριβο δικηγόρο. Όχι. Τους ανάγκασα να µε παρακολουθούν µέρα τη µέρα να τα ξύνω µόνη µου µε το χέρι, να τρίβω ένα ένα τα τούβλα µε το γυαλόχαρτο. Ένα βράδυ