Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν

[ 24 ] ισχυρίζονταν ότι οι γεµάτες ντουλάπες µουδεν είναι δείγµα «υγείας». Επιτρέψτε µου να διαφωνήσω. Σε αντίθεση µε τον συντριπτικό, βρόµικο πόνο του Κέβιν, της µπογιάς, της ποινικής και της αστικής δίκης, αυτός ο πόνος είναι υγιεινός . Ακραία υποτιµηµένη στη δεκα­ ετία του ’60, η υγιεινή ζωή είναι µια αξία που έχω φτάσει να εκτιµώ ως κάτι το εξαιρετικά σπάνιο. Το ζήτηµα είναι ότι, σφίγγοντας το µαλακό βαµβακερό σατέν και αξιολογώντας τον κάπως τσαπατσούλικο δωρεάν ελαιοχρωµα­ τισµό που οι γείτονές µας είχαν κρίνει σκόπιµο να µας προσφέρουν, εγώ κρύωνα. Ήταν Μάιος, αλλά µε ψύχρα και δυνατό αέρα που θέ­ ριζε. Πριν το διαπιστώσω από προσωπική πείρα, ίσως φαντα­ ζόµουν ότι ύστερα από µια τεράστια προσωπική συντριβή όλες οι µικρές σκοτούρες της ζωής θα εκµηδενίζονταν. Δεν είναι αλήθεια. Και πάλι τροµάζεις, και πάλι απελπίζεσαι όταν χάνεται ένα δέµα σου στο ταχυδροµείο, και πάλι τσαντίζεσαι όταν ανακαλύπτεις ότι σε έκλεψαν στα ρέστα στο Στάρµπακς. Κάτω απ’αυτές τις περιστά­ σεις, είναι λίγο ντροπή να αισθάνοµαι ότι θέλω µια ζακέτα ή ένα σάλι, ή να διαµαρτύροµαι γιατί µου έδωσαν ένα δολάριο και πενή­ ντα σεντ λιγότερα ρέστα. Όµως ύστερα από εκείνη την Πέµπτη , ολόκληρη η ζωή µου έχει καλυφθεί από έναν τόσο βαρύ µανδύα ντροπής, που βρίσκω παρήγορες τέτοιες παροδικές µικροενοχλή­ σεις, σαν να είναι τα εµβλήµατα µιας ευπρέπειας που καταφέρνει να επιζεί. Κρυώνοντας γιατί δεν είµαι καλά ντυµένη, ή αγανακτώ­ ντας που µέσα σε ένα Γουόλ Μαρτ µεγέθους αγελαδοτροφείου εί­ ναι αδύνατον να εντοπίσω έστω και ένα κουτί µεγάλα σπίρτα, χαί­ ροµαι τη συναισθηµατική κοινοτοπία. Βαδίζοντας προσεχτικά προς την πλαϊνή πόρτα και πάλι, από­ ρησα πώς ενώ το σπίτι δεχόταν µια τέτοια σφοδρή επίθεση από